Nieuws030-lezer Daan Verhoeven, een personage van schrijver Raymond Taams, publiceert het dagboek dat hij bijhield gedurende de Cookie-crisis in januari van dit jaar.

dinsdag 12 januari 2021

Och, dat gefilosofeer van mij. Toen ik gisteravond stopte met schrijven was ik, door alle uitweidingen, qua gebeurtenissen pas bij zondagavond. Nu is het dinsdagmiddag, Nederland en de wereld bevinden zich ruim twee etmalen in de Cookie-crisis, tijd voor een adequate beschrijving van de situatie.

Hoewel de kans op cultuurhistorische beschouwingen opnieuw levensgroot is, aangezien iedere natie verschillend reageert op het hoogstwaarschijnlijk nabije armageddon. Zo is Duitsland binnen achtenveertig uur teruggekeerd naar de jaren dertig van de vorige eeuw, al heet ‘der Führer’ nu ‘der Macher’.

‘Der Macher’ was de hoogste militair van het land, die blijkbaar in zijn laatste twintig dagen nog ambitie had. Bliksemsnel organiseerde deze Walter Grüner een staatsgreep, maandagmorgen werd Angela Merkel door tanks omsingeld in haar Bundeskanzleramt. Slaapwandelend kwam Merkel naar buiten, misschien was ze ook gewoon wakker, het verschil is bij haar nooit zo duidelijk.

Grüner verscheen op televisie, geflankeerd door zijn jeugdvriend ingenieur Stohr, om burgers te sommeren zoveel mogelijk kelders te graven. Berekeningen van Stohr suggereerden een theoretische overlevingskans bij drieënhalve meter onder de grond. Het Duitse volk blijkt echter zo moe van zichzelf en zijn geschiedenis, dat alleen de tot op het bot conformistische millennialgeneratie bevelen opvolgt.

Jongemannen die eergisteren nog met een knotje op het hoofd eerlijk verbouwde bonen uit Tanzania versneden met Himalaya-zeezout in een koffiebar met genderneutrale toiletten, vormen nu zogenaamde ‘Grab-commandogruppe’. Frankrijk is een vrolijker verhaal. We wisten natuurlijk dat president Emmanuel Macron, die met zijn kleuterjuf trouwde, een perverseling is.

Begrijp me goed, in seksueel opzicht ben ik volstrekt liberaal, al neuk je al je kleuterjuffen tegelijkertijd. Ik vind het gewoon een onprettige gedachte dat mijn continent uitgerekend door degene die zijn kleuterjuf neukt, geregeerd moet worden. Hoe dan ook, het echtpaar Macron heeft het presidentiële paleis inmiddels opengesteld voor stellen die er de liefde willen bedrijven. Nederland hangt hier ergens tussenin. Op sociale media ruziën spreekwoordelijke koopmannen, die hun geld aan hoeren en drugs willen verbrassen, met tot de bouw van schuilplekken oproepende domineestypes. Door de tijd en energie die hun gebakkelei kost, is het vooralsnog rustig in bouwmarkten en bordelen.

Zondagavond laat ging de telefoon, het was tante Dorien. Zij en haar man Willem waren goede vrienden van pa en ma, sinds ik wees ben fungeren ze als een soort reserve-ouders. “Nou jongen, daar gaan we met z’n allen”, sprak tante Dorien op de haar kenmerkende nuchtere toon. “Ja”, lachte ik, “hoe is het bij jou en Willem in het dorp?”.

Anderhalf jaar geleden verhuisden ze naar een vrijstaande woonboerderij in Oudewater. “Z’n gangetje”, klonk het onderkoeld, “de drankvoorraad in de supermarkt is geplunderd, maar dat ging op een gemoedelijke manier, net als in de slijterij, waar de eigenaar zelf bezopen op z’n toonbank danste.”

“Grote electronicazaken hebben jullie niet, dat scheelt”, bromde ik met een verwijzing naar journaalbeelden van het aan gort geslagen Utrechtse filiaal van Mediamarkt. We grinnikten samen om het filmpje van twee mannen die met een televisie van negenduizend euro van de roltrap vielen, en daarna in hun gezicht werden geschopt door andere hebberigen.

Vrijdag rijd ik even naar Oudewater, met twee dozen wijn die hier nog staan van kerst. Maandagmiddag voelde ik me pas in staat om leeftijdsgenoten te bellen. Bijna alle vrienden hebben kinderen, afschuwelijk moet dat zijn met dit vooruitzicht. Troost of hoop kan ik niet bieden, daarom nam ik een keihard besluit: pas na vijf contactpogingen reageer ik.

Mijn sociale bubbel blijft de laatste weken zo waarschijnlijk beperkt tot Jan-Willem en Noud, jongens die ik ken van de studie Civiele Techniek aan de TU Delft. Jan-Willem is nogal zwaar op de hand, daarom begon ik met Noud. “Eindigen we toch nog gelijk Verhoeven, op drieënzestig staat de teller sinds een uur”, nam hij z’n telefoon op.

Noud bleek zich op de hashtag #coldtinder te hebben gestort, een wereldwijde trend. Zonder het uitwisselen van persoonlijke informatie spreken onbekenden via internet af om met elkaar naar bed te gaan. “Je stuurt haar alleen de hashtag #coldtinder, als zij het ook ziet zitten, krijg je meteen het adres”, schetste Noud de procedure.

“Seks, seks, overal die seks”, mopperde ik. “Makkelijk kletsen, Verhoeven, jij was altijd de mooie jongen”, wees mijn vriend me terecht. Weemoedig dacht ik aan onze gezamenlijke stapavonden, die altijd rond vier uur ‘s nachts bij dezelfde snackbar eindigden. Meestal fietste ik daarna met een meisje naar huis, terwijl de andere twee hun laatste versierpogingen gingen wagen in een groezelig nachtcafé. Bijgehouden heb ik het nooit, maar het is onmogelijk gelijk te eindigen als hij er nu drieënzestig heeft.

Morgen hoe het verder gaat....