Door Hans van Echtelt, die FC Utrecht niet meer vanuit Vak P, maar thuis op de bank volgt.  

Voor de wedstrijd tussen FC Utrecht en ADO Den Haag was er een gesprekje tussen trainer Hake en interviewer Hans Kraay. De coach van de thuisclub sprak bijna historische woorden op de vraag ‘hoe is het met Dalmau, is hij wedstrijdfit?’ Het antwoord van Hake luidde: "Adrian is op de goede weg, we hopen nog veel plezier aan hem te beleven’’.

Twee uur later was dezelfde Dalmau weer middelpunt van discussie. Hij kreeg van scheidsrechter Sander van der Eijk de tweede gele kaart en veroorzaakte daarmee de ommekeer in een wedstrijd die FC Utrecht eigenlijk niet kon verliezen. De ploeg was veruit de bovenliggende partij maar het rood voor Dalmau was het keerpunt. ADO herpakte zich en dwong tegen tien man de 1-1 af.

Deze rode kaart vormde het voorlopige sluitstuk in een lijdensweg zonder weerga die zich rond Dalmau vanaf zijn komst bij FC Utrecht heeft voltrokken. Het begon met grote conditionele achterstand die te maken had met een arbeidsconflict met zijn toenmalige werkgever Heracles. Adrian weigerde door te trainen en dwong zo een transfer naar FC Utrecht af.

Die conditionele achterstand betekende dat Dalmau nooit meer in het vereiste wedstrijdritme kwam en van de ene in de andere blessure sukkelde. Hij had zich een weinig verantwoordelijke voetbalprof getoond en dat euvel zou hem tot nu toe achtervolgen. Het Utrechtse publiek zag nooit een ‘volwaardige’  aanwinst en verlangde zelfs geregeld terug naar diens voorganger Cyriel Dessers die bij Heracles Almelo zowaar tot topscorer uitgroeide.

Zondagmiddag moest ik terugdenken aan een foto van Jeroen Stoops, gemaakt in april bij FC Utrecht-Sparta. Een van de spaarzame keren dat Galgenwaard hem (als invaller) in actie zag en hij zelfs scoorde. Er vloeiden toen tranen en die kwamen er ook toen hij tegen ADO van het veld werd gestuurd. Hij was dus nog niet helemaal op de goede weg, zoals Rene Hake vooraf hoopte….