Vak P - Heimwee naar de wondersloffen van Erik Willaarts

Vak P is de rubriek van sportjournalist Hans van Echtelt (met als achtervang Ton de Ruiter) over de thuiswedstrijden van FC Utrecht. Dit keer die tegen Roda JC, uitslag 1-1.

Het is zaterdagvond, na het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Bas Nijhuis. We verlaten Vak P na een ietwat teleurstellende 1-1 tegen Roda, ondanks verdienstelijk veldspel in het eerste half uur. Mijn buurman en ik halen op de trap herinneringen op aan een eerdere aflevering van FC Utrecht – Roda, bijna dertig jaar geleden. Om precies te zijn: begin juni 1987 toen alle supporters in euforie het stadion verlieten.

De reden? Er was met 4-2 gewonnen en met die uitslag had FC Utrecht via de nacompetitie Europees voetbal afgedwongen. Man of the match was natuurlijk Erik Willaarts die met drie miraculeuze treffers het stadion in vuur en vlam had gezet. Hij eindigde in dat seizoen ’86-’87 als tweede op de topscorerslijst vlak achter Marco van Basten, een prestatie van formaat omdat Willaarts ook nog eens de eerste acht wedstrijden had gemist. 

Mijn buurman Wout op Vak P had een mooie vergelijking: ,,Ik noemde Willaarts destijds altijd ‘de man met de wondersloffen’, naar het bekende Engelse stripboek van Sjakie’’, zo mijmerde Wout en ik kon helemaal met hem meegaan. Uitgerekend de wedstrijd van zaterdagavond miste zo’n afmaker die zonder nadenken de bal in het net kanjerde. Kansen waren er genoeg geweest maar FC Utrecht weigerde voor de zoveelste keer zichzelf te belonen en kreeg daar natuurlijk de rekening voor gepresenteerd, zoals ook thuis tegen Heerenveen en Cambuur het geval was. Met als gevolg: weer een wedstrijd zonder drie punten die binnen bereik lagen.

Dat ik zaterdagavond zo vaak aan Erik Willaarts terugdacht, kwam niet alleen door het historische affiche FC Utrecht- Roda JC. Bij toeval had ik hem dezelfde middag ontmoet op een sportpark in Nieuwegein waar zijn vroegere club Woudenberg voetbalde tegen Geinoord. Uiteraard kwamen de langvervlogen doelpunten uit 1987 weer ter sprake en we hadden samen weer volop plezier bij het ophalen van die mooie herinneringen.

Opvallend was opnieuw dat de man die destijds zo’n beetje in zijn eentje FC Utrecht aan Europees voetbal hielp, nu nog steeds vol bescheidenheid sprak over zijn inbreng in die periode. ,,Ik hoefde de ballen er alleen maar in te schieten, de andere spelers knapten het vuile werk voor me op; ik hoefde nooit mee te verdedigen.’’ De woorden van Willaarts klonken me als muziek in de oren. Een schril contrast met de citaten die zijn duur betaalde collega’s anno 2015 geregeld in de media laten klinken.