Beste M.,

Vandaag bezorgde ik als postbode twee brieven voor ‘de erven van…’ op jouw Utrechtse adres.

Bizar, want het was nog geen drie weken terug dat je me vroeg: “Postbode, ik wil een heleboel liefdesbrieven!” Ik reageerde ad rem dat ik nog aan het schrijven was. Je leek een beetje te schrikken van mijn grap.

We kenden elkaar alleen vluchtig. Volgens mij hebben we elkaar maar vier, vijf keer gesproken, allemaal kort en allemaal in het afgelopen half jaar. Ik de postbode, jij een contactzoekende donkerharige vrouw van begin veertig (schat ik in).

Een week of zes geleden was ik in je straat, liep ik terug naar mijn postfiets en zag dat er een bloemetje op het stuur was bevestigd. Jij stond iets verderop te kijken. “Da’s lief van je”, zei ik. 

Toen ik vorige week ineens een briefje op je deur zag hangen, geschreven door iemand die vertelde dat er iets met je gebeurd was, ging mijn ‘zelfdodingsradar’ af. 

De bevestiging kreeg ik toen ik van een buurtgenoot van je hoorde dat 'een meisje in haar wijk' een eind aan haar leven heeft gemaakt en ik je naam noemde.

Ik weet niets van wat voor moeilijkheden je had. Maar, leuke, slimme gevoeligerd, ik heb je gezien. Je hebt een onuitwisbare indruk gemaakt.
  

Naschrift (25 juli)
...en niet alleen op mij, want in het weggeefkastje in je buurt staat nu ook jouw foto, zie ik vandaag.

 (Jim)