Ook Utrecht ontsnapt niet aan de ramp van het coronavirus. Hoe beleven de Utrechters dat? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek. Nu aflevering 14.
   

Jim Terlingen - “Ze hebben het wel over de mensen in de zorg, maar jij bent minstens zo belangrijk met je drie vitale beroepen!” Vriendin P. weet het me mooi te zeggen in onze videobelsessie. Nadat ik ben uitgelachen, schiet me te binnen dat het wèl een goeie structuur kan zijn voor deze kroniek.

Rechtspraak
Ik zie er tegenop om thuis te werken op maandag 16 maart, nu meer dan zes weken geleden. Geen fietstocht naar mijn Utrechtse werkplek, geen collega’s om me heen en geen pauzewandeling. Cruciale elementen in m’n werk als webredacteur-webmaster bij de Rechtspraak.

Wat ik dan niet voorzie, is dat er wel degelijk een gevoel van binding mogelijk is met je collega’s als je thuis werkt. Sterker nog, met hen en met anderen bij de rechtbanken in het land is de band nu zelfs best hecht. Veel informatie over zaken die doorgaan en aangepaste regels binnen rechtbanken moeten vaak snel op rechtspraak.nl en daar werken we allen aan. We hebben zelfs avondpiketdiensten om de besluiten van het crisisteam van de Raad voor de Rechtspraak te plaatsen.

Het werk omvat nu veel Skypen. En zo hebben we zelfs 'digitaal bijpraten bij de koffieautomaat', elke ochtend om 11 uur. Het went al aardig.

Post
De eerste lockdown-weken is het spannend om dagelijks op straat mijn postwijkje te lopen, in Utrecht-Oost. Kun je covid-19 krijgen via brieven? En hoe houd je afstand van mensen? Soms vergeet ik het een beetje. Veel mensen op straat zijn erg aardig. Ik voel hun respect voor wat ik doe. En dat is fijn.

In de ruimte waar ik de post vandaan haal (het ‘depot’) mag maar één persoon tegelijk zijn. Kritiekpuntje: pas na twee weken is daar alcoholische gel. Qua post valt het me op dat er een toename is van pakjes, van kaartjes (die ik natuurlijk niet lees) en… rouwbrieven. Ja, triest maar tegelijk ook zo logisch.

Binnen deze werkkring heeft iemand die ik ken het virus ontmoet; een postcollega dus. Ik spreek hem gisteren. Hij, dertiger, is twee weken goed ziek geweest, maar blijft net onder de grens van een ziekenhuisopname. Hij is nu weer helemaal beter en bezorgt weer. Gelukkig.

Journalistiek (en al mijn schrijverijen)
Vanaf die zondag dat de horeca om 18 uur dicht moet, fotografeer ik nog meer dan gewoonlijk. Een grote behoefte om vast te leggen hoe het nu is. Lege straten, bijvoorbeeld, en bijzondere bordjes. En veel daarvan deel ik op sociale media. Het is waarschijnlijk mijn manier om te wennen aan dingen. Alles is zo anders. Op Nieuws030 deel ik bijvoorbeeld mijn ontdekking van de eerste digitale gemeenteraadsvergadering.

Privé richt ik me de eerste weken - en dat herken ik in de kroniek van Louis Engelman - veel op feiten (cijfers). Totdat langzaam doordringt dat de RIVM-cijfers over besmettingen en doden weinig zeggen. Het is een teleurstellend moment als ik hardop concludeer dat we ook dat eigenlijk niet weten. Ik hou me nu maar vast aan wat het CBS meldt aan ‘oversterfte’ (dat is het aantal doden meer in vergelijking met vorig jaar). CBS = 2 x RIVM, blijkt.

Ik heb zelf ongelofelijk veel mazzel. Het wegvallen van de vanzelfsprekendheid van het contact met mensen om me heen is natuurlijk een groot gemis, maar niets staat in mijn leven op de tocht en de mensen in mijn directe omgeving komen er tot nu gezond doorheen. Het enige waar ik me een keer echt even zorgen over maak, is of het tijdschrift Oud-Utrecht wel gaat verschijnen (aangezien ik een verhaal heb aangeleverd). Nou, dan weet je het wel: luxe-problemen.

Via mooie stukken in kranten en wat vrienden en -innen vertellen, blijf ik gelukkig aangehaakt bij wat er in andere levens en in andere delen van Nederland gebeurt. Aangrijpende verhalen, met veel moeilijke situaties voor mensen.

Laten we elkaar alsjeblieft blijven steunen.
    

 

Reageren? terlingenschrijft@kpnmail.nl
Zie ook: www.jimterlingen.nl