Door Frank Slijper - Mijn vader heeft zijn werkzame leven doorgebracht op de 'wilde vaart'. Als stuurman en later kapitein heeft hij alle wereldzeeën bevaren. De zeevaart was zijn grote passie, naast de onvoorwaardelijke liefde voor mijn moeder; tijdens zijn verlofmaanden wist hij haar vijf keer succesvol te bevruchten.  

Als zijn Joke weer eens zwanger was, werd het verlof van vader Jan steeds rond de bevalling gepland. Het gezin groeide met een keurige regelmaat. Om het jaar meldde de vroedvrouw zich om mijn moeder te helpen bij de geboorte van meisje, jongen, meisje, jongen, meisje. 

De komst van kindje nummer twee was ergens eind juni 1958 voorspeld. Mijn vader dus met verlof en dat gaf hem de gelegenheid om die 15de juni samen met zijn zwager naar Nijmegen te reizen.   Het is misschien even zoeken op de foto's, maar hij is een van die mannen met een wit overhemd met korte mouwen op de tribunes van De Goffert.

De thermometer wees die dag 24 graden aan, misschien was pa in een ondeugende bui (mannen onder elkaar) en had hij zijn stropdas thuisgelaten. Daar zijn geen feiten over bekend. Hij moet de kampioenswedstrijd in ieder geval intens hebben beleefd. Volgens de overlevering kwam hij zo schor thuis dat hij drie dagen niet heeft kunnen praten. 

Pas op 16 juli 1958 kwam zijn zoon ter wereld. Het verlof van vader was ten einde en twee dagen later vertrok hij. Pas na 14 maanden kon hij zich weer bij zijn gezin voegen. Zoon Frank kon inmiddels lopen en trapte vermoedelijk al tegen een balletje in park Oog in Al. Het contact met vader bleef die eerste 14 maanden beperkt tot een verjaardagskaart (ik heb 'm nog): "Beste jongen, gefeliciteerd met je allereerste verjaardag. We hebben elkaar maar kort gezien, maar dat gaan we binnenkort inhalen."  

Ik moet als ongeborene in juni 1958 reeds een bijzondere band met DOS hebben meegekregen. Het zette zich geleidelijk voort. In 1968 bezocht ik voor het eerst met mijn vader een thuiswedstrijd van DOS. Kinderkaartje Fl 1,-. Tegen het Holland Sport van Sjaak Roggeveen die ik net als de overige spelers vooral van de voetbalplaatjes kende.

Op zondagmiddag mocht ik als kind vaak kiezen: gaan we aan de modelspoortrein werken of fietsen we naar Galgenwaard? Geen lastige keuze.   Vijftig jaar later ben ik nog steeds vaste bezoeker, samen met broer Wout en moeder Joke. Seizoen 2017-2018 was helaas haar laatste jaar als seizoenkaarthouder. Op bijna 93-jarige leeftijd wordt haar gezondheid te broos om rij 42 in Vak P nog te kunnen beklimmen.

Het begon allemaal bij vader Jan op 15 juni 1958.