Raymond Taams - Vervuld van revolutionaire gevoelens fiets ik naar het optreden van de Amerikaanse senator Bernie Sanders in TivoliVredenburg. Ik heb een paar biertjes op, we hadden vanmiddag een journalistenborrel. Op zulke bijeenkomsten is de actualiteit een belangrijk gespreksonderwerp, het behoeft geen toelichting dat de huidige staat van de wereld schreeuwt om verandering.

Door mijn aangeschoten toestand droom ik op de fiets van gonzo-journalistiek anno 2023. Het zal me lukken tot Bernies kleedkamer door te dringen, waar de stokoude politicus en ik tot diep in de nacht whisky drinken en plannen smeden. Bij TivoliVredenburg aangekomen zie ik een overmacht aan politie en beveiligers, gelaten accepteer ik dat de gonzo-hoogtijdagen zo'n halve eeuw achter ons liggen.

Geciviliseerd neem ik plaats tussen keurige PvdA/GroenLinks-leden op de tribune van de Grote Zaal. De avond wordt mede door deze twee partijen georganiseerd, lijsttrekker Frans Timmermans zal straks op het podium in gesprek gaan met Sanders. Van de enorme zittende massa om mij heen - de zaal is uitverkocht, er passen geloof ik 1500 mensen in - krijg ik niet direct revolutionaire energie.

Bernies optreden verloopt gladjes, hij houdt een toespraak van een half uur, en wordt vervolgens samen met Frans Timmermans ondervraagd door een smetteloze presentatrice van rond de dertig. ‘Deze twee mensen zijn privileged om senator Sanders op het podium een vraag te stellen’, verwelkomt de presentatrice op zeker moment twee leeftijdsgenoten op het podium. 

“‘Privileged’, wat zullen we nou krijgen? Misschien moeten die twintigers en dertigers eens wat brutaler worden”, grom ik tegen de mede-veertiger naast mij. Door Bernies verbale aanvallen op het grootkapitaal en mijn inmiddels ietwat dronken toestand heb ik zin om de rest van de avond rovend en plunderend door de binnenstad van Utrecht te trekken, waarbij we de kleine ondernemers uiteraard zullen sparen.

Maar ik krijg hier waarschijnlijk weinig mensen mee.