Binnendijk – Weer wachten voor het geile loopje

Dik Binnendijk – Er was veel wind en het miezerde. Maandagmorgen tien voor negen stond ik schuin tegenover een pand bij mij om de hoek in de Willemstaat. Ik was daar om foto’s te nemen voor een Kiek op Utrecht.  In en om het pand zou er gefilmd worden voor een nieuwe tv-serie ‘Bennie’ van Videoland, de video-on-demanddienst van RTL Nederland. Alleen, ik zag nog niemand.

Aan de verkeersregelaar vroeg ik of de filmploeg er al was. Hij was ingehuurd om de Willemstraat af te sluiten voor het autoverkeer, als er gefilmd werd. “Ja, een paar zijn al binnen. En ik hoorde net dat de anderen ook komen. Ze beginnen met opnames buiten.” Hij was nog niet uitgesproken of de filmcrew kwam er inderdaad aan. Voorop liep een man die een afgedekte rolstoel voor zich uit duwde. Zou die het huis in moeten?

Na hem kwamen zo’n vijf mensen met veredelde strandkarren of steekwagens waar de noodzakelijke technische apparatuur mee vervoerd werd. Alles was afgedekt met plastic tegen de regen. Maar voordat alle techniek in orde was, waren we zeker een half uur verder. Het goeie was dat de miezer was opgehouden. Ik maakte ondertussen al wat foto’s, want ik had geen idee hoelang het zou duren en of ik echte actiebeelden kon schieten. Iedereen leek druk bezig. Ik stond te wachten en had het koud. 

Dat wachten deed ik ook bij opnames van de IKON-KRO tv-jeugdserie ‘Link’. De serie is eind 1994 uitgezonden. Het draaide allemaal om een groepje zeventienjarigen in Utrecht. Hun vaste ontmoetingsplek was bij een snackbar. Een onderdeel van de serie was dat de vriendinnen Mo en Güler weg waren gelopen van huis. Güler vond tijdelijk onderdak in een kraakpand bij de jonge, verslaafde prostituee Aaltje. 

In die serie had ik een piepklein rolletje. Dat kwam omdat Erik Groot betrokken was bij de casting van Link. Hij was ook onze regisseur van de amateurtoneelclub waar ik bij speelde. Dus, het was niet vreemd dat een aantal van ons clubje werd gekozen voor minirolletjes en een wat grotere rol. Ik werd gestrikt voor… hoerenloper. Ik moest helemaal bloot de kamer van Güler binnenkomen, een geile blik op haar slaan, doorlopen naar de wc, pissen en dan weer terugkomen, opnieuw die geile blik en af.  

De opnames waren eind 1993 in een tochtig kraakpand in Amsterdam, dat daarna zou worden gesloopt. Voor de serie stond dit pand natuurlijk in Utrecht. Bijna alle binnenmuren waren er al verdwenen. Met grote stukken plastic was er een kamer gemaakt. Het was herfst, winderig en koud. Om de haverklap woei de wind door het pand heen en ging het plastic weer kapot of bewoog te veel. En dan moesten de opnames weer over.

Met grote tussenpozen heb ik zeker zes keer mijn blote, geile loopje moeten doen. De rest van de tijd zat ik in mijn ochtendjas te blauwbekken totdat ik opnieuw aan m’n loopje mocht beginnen. En ja, ik ben in de serie gebleven. Ik heb drie uur kou geleden voor uiteindelijk dertig seconden bloot met geile blik op televisie. Wow! 

De opnameleider van ‘Bennie’ had een goede plek gevonden in de Varkenmarkt, waar de eerste buitenopnames zouden worden gedraaid. Na een doorloop werd er echt opgenomen. Bij de actrice met muts en mobiel stonden zo’n tien mensen die allemaal blijkbaar een functie hadden. Op schermpjes keken ze mee.  

De geluidstechnicus deed zijn werk op zo’n vijftig meter afstand van het gekrioel. Hij zat rustig op een kruk voor zijn rolstoel. Nu zag ik pas dat er op de zitting de geluidsapparatuur was gemonteerd: een verrijdbare geluidsstoel dus. De geluidsman was draadloos met de opnameplek in de Varkenmarkt verbonden. Op een schermpje naast hem kon hij meekijken.  Via zijn koptelefoon hoorde hij wat er gezegd werd en had direct - of via zijn assistent -mondeling contact met de opnameleider, denk ik.  

Net voor tienen had ik 65 foto’s gemaakt en kon ik naar huis om ze te gaan selecteren voor de Kiek. De tekst had ik al geschreven. Maar opnieuw had ik weer het gevoel overgehouden dat filmen voor acteurs vooral een kwestie is van: wachten, wachten, wachten en over, over en nog eens over. Daar moet je echt tegen kunnen. Maar de buitenopnames in de Varkenmarkt gingen vrij snel en - als ik goed geteld heb - moesten maar drie of vier keer over. In 1993 was dat wel anders. Goh, dit jaar ook alweer dertig jaar geleden.