Paul Bersee - Uterech heb de Uithof. Sinds 2012 mogen we dat niet meer zeggen. Het heet nu Utrecht Science Park.

Dat werd besloten door onder andere de Universiteit en het Utrechts Medisch Centrum die hunkerden naar een naam met glans. In 2018 nam de Utrechtse gemeenteraad dit idee voor het opkrikken van de internationale uitstraling over en werden de naamborden rondom het gebied aangepast. Daarmee was de naamsverandering een onomkeerbaar gegeven. Twee jaar later werden uiteindelijk ook de borden langs de snelwegen aangepakt.

Op een van de borden langs een trambaan en fietspad staat:

Welkom

UTRECHT SCIENCE PARK

Together towards a healthy, sustainable society

Dat is nog eens een glansrijk ontvangst! En een naam die lekker bekt! In ieder geval bekt het beter dan: kennispark de Uithof.

Ik studeerde in Utrecht toen het nog kennispark De Uithof werd genoemd. Wanneer ik dat vertelde aan vrienden en bekenden, dan zagen ze me zitten in een collegezaal, omgeven door een 400-meter kunstijsbaan. Maar die baan ligt in Den Haag.

Of men dacht aan een tennispark met studiefaciliteiten.

In ieder geval namen ze het allemaal niet zo serieus. Wie kon met opgeheven hoofd een studie volgen, promoveren en wetenschap bedrijven in een omgeving die De Uithof werd genoemd?

Na mijn studie mocht ik mij sportpsycholoog noemen, maar ik kwam nergens aan de bak. De sollicitatiegesprekken verliepen doorgaans niet eens zo beroerd en de vragenstellers behandelden mij met veel respect. Totdat de plek waar ik gestudeerd had aan de orde kwam: de Uithof in Utrecht. Dan waren de rapen gaar en men deed vaak nauwelijks enige moeite om hun smalende blikken te verhullen.

Plotseling deed ik er niet meer toe. Ik werd een meelijwekkende nar in een maatpak en ongeduldig werkten ze me de tent uit. Daarna hoorde ik hen luid en onbedaarlijk lachen. Kent u de lach van René ven der Gijp? Zo dus. Maar dan drie van die lachers tegelijk!

Mijn meest recente sollicitatie voerde ik een tijdje geleden bij voetbalclub Almere. Na een hoopgevend gesprek ontving ik dit bericht:

‘Geachte heer Bersee,

nogmaals dank voor uw interesse voor de vacature van sportpsycholoog.

Wij hebben na ons gesprek, op uw advies, het door u geschreven boek over de mentale training voor sporters doorgenomen en kwamen tot de conclusie dat we onder de indruk zijn. Wij hebben voor al onze voetballers en begeleiders een exemplaar besteld.

Toch gaan wij niet met u in zee, hoewel het heel weinig scheelde. U heeft onze strenge selectieprocedure doorstaan, samen met een andere gegadigde. Helaas voor u vond de sollicitatiecommissie het gegeven dat u bent afgestudeerd op de Uithof in Utrecht ver onder de maat. Dat straalt niets uit. Het heeft geen aanzien. Geen glans.

Nogmaals veel dank voor uw tijd en enthousiasme en succes met alles wat u doet.’

De voetbalclub had dus iemand anders in dienst genomen. Iemand die heeft gestudeerd ergens in het land op een Science Park en niet op een tennispark met studiefaciliteiten …

Ik nam me voor om kalm te blijven en op rustige wijze mijn ongeloof te uiten in een beknopt e-mailbericht:

‘Ach dakhaos, zak in mekaor!’