Rene van Maarsseveen - Het boek ‘Het goede leven’ van Annegreet van Bergen had ik net uit, toen ik aan de roman ‘Oorlogsvrede’ van Jeroen Wielaert begon. Sterker nog dan de verhalen bij Van Bergen zuigt zijn boek me in de nostalgie van de naoorlogse jaren. De jeugd van Remco, de ik-figuur in het boek, is een feest van herkenning. En herinnering.

Jeroen neemt ons mee door jeugdjaren, en nog iets verder, van Remco, een
jongen die opgroeit in het Wageningen van de jaren zestig. Bezoeken aan oma
en opa en de muziek, personen en gebeurtenissen van die jaren. Het is
herkenbaar en onwillekeurig dwaal ik tijdens het lezen af en toe weg naar
mijn eigen herinneringen. 

Oorlog

Tegelijk met het levensverhaal van Remco ontwikkelt zich in het boek een
ander verhaal. Het is het oorlogsverhaal van zijn moeder. Het zweefde al op
de achtergrond. Tot ze het hem uiteindelijk wel wil vertellen. Remco viert
dan inmiddels zijn vijftigste verjaardag  en is getrouwd met (spoiler alert)
… zijn jeugdliefde.

Het verhaal van zijn moeder geeft in kleine huiselijke setting een prachtig
beeld van de oorlog. Een beeld dat velen van ons, tenzij ze de oorlog zelf
meemaakten, kennen uit de verhalen van onze eigen ouders en wellicht tantes
en ooms. Dé oorlog bestond niet, heb ik daarbij weleens gedacht. Het is
slechts opgebouwd uit losse verhaaltje van ervaringen die een diepe of
minder diepe indruk hadden achter gelaten. 

Oorlogsvrede

Op dezelfde wijze als bij het eerste deel van het boek neemt Jeroen de lezer
mee in dat oorlogsverhaal van Remco’s moeder. De huiselijkheid in het
verhaal van de moeder tegen de feitelijke achtergronden van de oorlog. 

In die verteltrant smelten de geoefende beschouwer, die Jeroen inmiddels in
vele non-fictie boeken liet zien, samen met de romancier. Het is de prettige
mix die de zuigkracht van het verhaal versterkt. Oorlogsvrede blijkt dan een
pageturner, waarbij elke bladzijde nieuwsgierig maakt naar het vervolg.

Zoektocht

In het derde deel gaat Remco op zoek naar wat hij ontdekte in het verhaal
van zijn moeder. Hij vond rust in zichzelf, noem het oorlogsvrede, nu hij
eindelijk kennis heeft genomen van het verhaal en daarmee met een onbekend
deel van zijn (groot)moeder. Maar hij moet daardoor ook aan de slag met de
voor hem onontkoombare nasleep die wellicht nog meer rust brengt. 

In dit laatste deelt toont Jeroen zich ook een kundig schrijver van
dialogen. De dynamiek daarvan houdt je vast in het boek, terwijl het
hoogtepunt waarschijnlijk al was bereikt. Gelukkig blijft het verhaal boeien
tot het eind. Maar dan is het ook klaar, zowel voor Remco als de lezer die
een mooi oorlogsverhaal rijker is.

(Oorlogsvrede wordt uitgegeven door de Arbeiderspers en is in de boekwinkel verkrijgbaar.)

Boekomslag van Oorlogsvrede.