René van Maarsseveen - “Schrijf weer eens een stukkie voor Nieuws030”, zei Ton van den Berg, initiatiefnemer van deze website. Ok. Deze week kan zo’n column hier niet anders dan gaan over D66-wethouder Victor Everhardt die vorige week zijn vertrek aankondigde.

Het was echter ook de week van Marco Borsato. Ineens kwam de onthulling dat hij tien jaar geleden een affaire had met een pianiste. Onverwacht na tien jaar, even plotseling als de mededeling dat Victor Everhardt in november naar Amsterdam vertrekt om daar wethouder te worden.

Nieuwe relatie

Daarin zie ik toch ineens een overeenkomst. Had Everhardt naar het bedrijfsleven gegaan, dan was er niemand die daar gek van had opgekeken. Maar van Utrechtse wethouder naar wethouderschap in Amsterdam? Dat klinkt toch als een relatie beginnen met de beste vriendin van je vrouw.

Zij die het meemaakten (...) weten wat er dan gebeurt. De beste vriendin verdwijnt uit het leven van je vrouw. En jij hoort dingen die je vrouw ooit in vertrouwen met de beste vriendin over jou deelde. Waarbij jij je dan moet afvragen wat het waarheidsgehalte is. Een bizarre driehoeksverhouding is het gevolg.

Politiek

Zo’n vaart zal het bij wisseling van wethouderschap niet lopen. Utrechtse ambtsgeheimen worden vanzelfsprekend meegenomen. Die zijn wellicht in het voordeel van Amsterdam. En mogelijk zetten ze bepaalde Utrechtse zaken (weer) onder druk. Ik denk maar even aan de vaak terugkerende kritiek dat het Nederlands Film Festival in Amsterdam thuis hoort. Wat onzin is natuurlijk.

Feit is dat in Utrecht veel initiatieven werden genomen die elders, vaak na tot wasdom te zijn gekomen, worden uitgebaat. En dat proces van ontplooiing zien we nu bij Victor Everhardt weer. Een carrièrestap heet dat bij een wethouder. Maar waarheen…

Mijn ervaring

Ik generaliseer vanzelfsprekend als ik vertel over mijn eigen ervaring met projecten in Amsterdam en Utrecht. In beide steden beginnen projecten enthousiast. Na een periode van overleg gaat het project van start. Het verloopt een tijdlang zoals gepland. Maar dan.

Er gaan stemmen op iets te veranderen, soms details, soms ingrijpende zaken. In Utrecht blijven de neuzen ondanks de tegenstellingen dezelfde kant op wijzen. Het project is belangrijker dan de ego’s. In Amsterdam gaan de neuzen echter alle kanten op, met vaak als gevolg dat een project vroegtijdig ten einde komt.

Op de grens

Wat ik zeg: gegeneraliseerd. Maar de oud-wethouder van Utrecht zal het zich herinneren op zeker moment. En het herkennen. In een andere vorm, met andere mensen en belangen. En hij zal zich afvragen hoe het komt. De historicus in Everhardt kijkt dan terug naar eind 15e eeuw, toen Amsterdam geleidelijk Utrecht voorbijstreefde in inwonersaantal. Of hij ziet 200 jaar eerder de moord op Floris V, toen Amsterdam nog Amstelland was en onder het Sticht Utrecht viel.

Hoe dan ook, hij zal de gemoedelijke en groeiende stad op de grens van Randstad en de buitengebieden gaan missen. Bestuurlijk weliswaar, want hij mag in Utrecht blijven wonen.

Burgemeester

De vraag is natuurlijk of hem dat ook wordt toegestaan als burgemeester van Amsterdam. Dat geluid steeg inmmers direct op na de onverwachte bekendmaking van zijn vertrek. Victor Everhardt zal Femke Halsema gaan vervangen. Zij wordt te licht bevonden, gaat het gerucht. Haar gebrek aan bestuurlijke ervaring zou haar parten spelen.

Bestuurlijk heeft Everhardt zich inmiddels ruimschoots bewezen. Feitelijk met negen jaar wethouderschap en als locoburgemeester met vijf jaar ervaring. Wat dat voor de stad werkelijk heeft opgeleverd lezen we over een paar jaar bij een geschiedkundige terugblik, wanneer historici zijn verdiensten in een breder kader zetten.

Wellicht is hij dan alweer werkzaam in het Utrechtse.