Onder de noemer Zwerfhond schrijft Utrechter Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen - een hond heeft immers vier poten - op Nieuws030 publiceert. 

   

Kaas (11-02-2024)

Nederlanders houden van gratis producten en diensten, dat zit nu eenmaal in ons V.O.C.-dna. Per zeilschip struinden we uithoeken van de aarde af, lieten ons culinair en seksueel verwennen door de plaatselijke bevolking, om vervolgens specerijen in te slaan zonder te betalen. 

Tegenwoordig stelt de Nederlander zich met beduidend minder tevreden: musicalkaartjes die Joop van den Ende niet verkocht kreeg bij twintig euro aan boodschappen, of een gratis vibrator na het afsluiten van een tijdschriftabonnement.

Het kan nog bescheidener, weet ik sinds supermarkt Jumbo aan de Merelstraat iedere dag een statafel met gratis dingen om te proeven – blokjes kaas, plakjes worst, Fries suikerbrood enzovoort – in het middelste gangpad zet. Sinds ik dit ontdekte, loop ik de winkel nooit voorbij zonder er binnen te gaan.

Met mijn lullige gratis blokje kaas sta ik op de schouders van Jan Pieterszoon Coen, of ik dat nu leuk vind of niet.

 

Uitsmijter (21-02-2024)

Op X beschrijft een mij onbekende dame hoe ze werd lastiggevallen tijdens het uitgaan in Utrecht. Met machtsmiddelen als ongewenste aanrakingen en intimiderende opmerkingen probeerde een jongeman haar op de dansvloer in zijn greep te krijgen. Omdat macht tegenmacht vereist, gaf ze hem een klap, waarna hij vanaf een paar meter afstand naar haar bleef staren. Ze riep de beveiliging erbij, die de man ‘na hoor en wederhoor’, zo schrijft ze, verwijderde.

Over het principe van hoor en wederhoor is de dame weinig enthousiast, volgens haar kletsen foute versierders zich er vaak gemakkelijk uit, waardoor ze mogen blijven. Dat geloof ik, maar de omgekeerde situatie, waarin portiers na een klacht van de ene bezoeker automatisch de andere gast de deur uitgooien, lijkt me ook onwenselijk.

Waar het op neerkomt, is dat we in onze overspannen samenleving allemaal macht willen, en dat er te weinig macht is voor de hoeveelheid mensen.

 

Station (24-02-2024)

Vroeger zocht ik nog weleens bevestiging bij mensen, maar sinds de wereld, waarschijnlijk door de introductie van sociale media, zo’n onoverzichtelijk gekrakeel van meningen werd, is dit voorbij. Tegenwoordig vertrouw ik op treinstations en tal van andere levenloze objecten om mij te bevestigen.

Vanmiddag veroorzaakte het treinstation van Baarn een moment van grote innerlijke tevredenheid. Ik kom sporadisch op station Baarn, hooguit eens per jaar. Ik heb geen enkele binding met Baarn, en dus ook niet met het station. Juist daarom is station Baarn geschikt om mij te bevestigen.

‘Ha, daar ben je weer, na anderhalf jaar’, sprak het station tot mijn verbeelding. “Zeker, ik maakte in de tussenliggende tijd van alles mee, voel mij ongeveer even gezond als vorige keer, dus verwacht nogmaals anderhalf jaar te leven”, formuleerde ik een zo feitelijk mogelijk antwoord.

Eenzelfde glasheldere interactie tussen mij en Utrecht Centraal is onmogelijk, daarvoor zie ik het te regelmatig.

   

Plek (26-02-2024) 

Het heeft de hele dag gemiezerregend, maar nu is het droog en wint de zon achter het dikke wolkendek aan kracht. Lopend over de Potterstraat, waar de lucht waterkoud aanvoelt op de laatste maandagmiddag in februari, ervaar ik een beginnende helderheid van geest. ‘Wat kan ik, met de kennis die ik heb, anders van mijn leven maken dan een of ander fraai schilderij’, noteer ik opgeruimd op mijn telefoon. 

Even later, in de Voorstraat, wordt mijn hoofd ronduit overmoedig. ‘Weet je wat het is?’, denk ik bij mezelf, ‘Voor het eerst vandaag is het enigszins aangenaam buiten, en exact op dat moment wandel ik door die heerlijke Utrechtse binnenstad, een teken van uitzonderlijke levenskunst, want laten we eerlijk zijn: eigenlijk gaat het er in dit bestaan slechts om dat je je altijd op de juiste tijd op de juiste plaats bevindt’.

De eerste lentekriebel van het jaar is een feit.