Paul Schoolderman - Erg grappig dat de organisatie van de Tour de France in Utrecht, die kort voor de start 400 hotelkamers annuleert, ASO heet. Dit omdat ASO iets te ruim kamers heeft gereserveerd en blijkbaar iets minder relaties heeft dan ze dacht te hebben. Voor de hoteleigenaren is dit een flinke financiële aderlating.

Ik heb het altijd een raar idee gevonden. De start van de Tour de France in een ander land dan Frankrijk zelf. Ergens las ik dat voor landen Le Grand Départ big business is en als er geld in het spel is dan verkopen mensen graag hun ziel aan de duivel.

Wat ook aso is, is het nieuws dat ik las over een 19-jarige studente die deze week bij de Marnixlaan gewelddadig van haar fiets werd getrokken en beroofd. Na wat verder scrollen lees ik dat de daders een buitenlands accent hadden, maar dat is toeval. Gelukkig hadden ze een normaal postuur. Dat is het vaak, dat aan dit soort mensen alleen het postuur nog normaal is.

Ik word af en toe treurig van deze berichten in de krant of op internet en ik denk dat met mij velen klaar zijn met dit laffe gedrag. En zoals zo vaak met dit soort incidenten, lopen de daders vrij rond en blijft een studente met de littekens achter. Ik rijd gisteravond op mijn fiets over de Oudegracht en daarbij passeert een scooter een vrouw met een tas aan haar arm. In het voorbijgaan probeert de bijrijder de tas van de vrouw te pakken. Gelukkig is zij wel met haar spullen thuisgekomen. Het enige wat ik dacht was ‘wat een laffe sukkels’.

Naast dit wederom zinloze geweld, blijkt ook een aantal kauwen in Utrecht zich gewelddadig te hebben gedragen. Een aantal Utrechters werd aangevallen door deze kraaiachtige vogel en als reactie op de vraag waarom deze kauwen in de aanval gaan reageerde een woordvoerder van de Vogelbescherming met de woorden ‘Dat weet ik niet. Net als mensen hebben vogels verschillende karakters. De een wat agressiever dan de ander.’

We weten het gewoon niet. We kunnen niet alles weten en verklaren. Waarom is de een agressiever dan de ander? Deze emotie is een onbeheersbaar fenomeen, dat op onverklaarbare wijze en op onverklaarbare plekken tot uiting kan komen. We hebben emoties en we zijn in staat om te voelen. En kunnen voelen is toch het bewijs dat we bestaan.

Wat mij deze week ontroerde was het artikel over de documentaire ‘Papa’. Een pubermeisje krijgt hierin te maken met een vader die op jonge leeftijd dement wordt, waardoor hij transformeert tot een mens zonder enige vorm van emotie. Zij kan dit maar moeilijk accepteren. Voor haar gevoel heeft ze haar vader al verloren, wat een uiterst pijnlijke constatering is. De vader is gevoelloos zonder dat hij erom gevraagd had en die laffe klootzakken van die berovingen zijn op een andere manier gevoelloos, maar zij weten waarschijnlijk niet beter.

Ik zat woensdag in de Stadsschouwburg bij een weergaloze Daniël Arends. Hij schetste een wereld waarin iedereen met elkaar verbonden is en iedereen elkaar nodig heeft. Triest dat zowel het meisje als die lafbekken geen verbinding kunnen maken. Zij niet met haar vader, en die aso’s niet met de maatschappij.