Nestorix - Dit heb ik al eerder gezien. Dat gevoel bekroop me bij het lezen van het actieplan waarin beschreven staat hoe de gemeente Utrecht radicalisering wil proberen te voorkomen.

Veel van het gebruikte jargon deed me denken aan beleidsstukken uit de jaren 90 van de vorige eeuw. De jaren waarin het politiek correct was om het ontsporen van bepaalde groepen jongeren te wijten aan een falende samenleving die niet in staat bleek om ze voldoende mogelijkheden en hulp te bieden ten einde ze op het rechte, dat wil zeggen sociaal gewenste, pad te houden.

Inmiddels zijn we twintig jaar verder en kun je uit het actieplan niet anders lezen dan dat we in die twintig jaar erg weinig opgeschoten zijn en dat de beleidsmakers en professionals blijkbaar weinig geleerd hebben van hun opgedane ervaringen. Het hele stuk heeft een hoog 'oude wijn in nieuwe zakken' gehalte.

Als ik lees dat de kernboodschap moet luiden: “Utrecht is een stad waar iedereen erbij hoort. Een stad waar het goed leven en werken is. Een stad waarin mensen zich ten volle kunnen ontwikkelen en naar vermogen kunnen meebouwen aan een gezonde toekomst van de stad. Een kleurrijke stad met inwoners met een diverse culturele achtergrond die vanuit hun eigen identiteit en met respect verbindingen maken met elkaar. Er zijn verschillen en die mogen er zijn.” dan zou ik in de lach schieten als het niet zo treurig was.

Iedereen die de stad en haar geschiedenis een beetje kent, weet dat Utrecht, net als de rest van de wereld overigens, bestond en nog altijd bestaat uit een verdeelde maatschappij waarbij grote groepen volstrekt langs elkaar heen leven zonder zich bij elkaar betrokken te voelen. Een stad waar naar hartelust gediscrimineerd wordt op alle terreinen waar dat wettelijk verboden is en waar je kansen als je wieg op Kanaleneiland staat, meestal een stuk slechter zijn dan wanneer je in Rijnsweerd geboren wordt.

Dat gegeven poets je niet weg met een verzoek aan de media om ook eens positief nieuws te brengen en niet altijd alleen maar de negatieve kanten van onze multiculturele samenleving te laten zien. En al helemaal niet met de wens om eens wat meer over rechtsradicalisme onder jongeren te schrijven als tegenwicht voor alle berichten over moslimradicalisme.

Radicaliserende jongeren zijn geen nieuw fenomeen. Het feit dat jongeren zich afzetten tegen bestaande maatschappelijke structuren heeft een lange geschiedenis. Daarbij speelde een belangrijke rol dat het beeld dat door de gevestigde orde werd geschetst van de wereld niet klopte met de werkelijkheid zoals die door de jongeren werd ervaren. Laten we niet opnieuw de fout maken om een roze wereld te schilderen die niet bestaat maar gewoon open en eerlijk beschrijven wat er gebeurt en wat daarvan de gevolgen zijn voor gewone mensen, want dat zijn we uiteindelijk allemaal.