Ook Utrecht ontsnapt niet aan de ramp van het coronavirus. Hoe beleven de Utrechters dat? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek.

Dit keer een uitstap naar Italië. De Utrechtse kunstenaar-schilder-restaurateur Jos Peeters (63), die gewoonlijk elke zomer in onze stad in opdracht nieuwe muurschilderingen maakt, woont daar met zijn vrouw Valeria. In het plaatsje Codigoro in Noord-Italië om precies te zijn. Op 16 maart werd hij nog geinterviewd.
 

Jos Peeters - Het kerkklokje tikt twaalf en luidt daarna vrolijk; middaguur! De hond verderop in de straat huilt zoals altijd mee. 

Nee, zo’n literair-ig begin is maar niks, ik ben geen schrijver, ik maak tekeningen, bij mooi weer muurschilderingen.

Ik zoek een vorm. Wie mijn tekeningetjes heeft gezien, die weet dat er nooit te weinig op staat; beknopte samenvattingen zitten zelden in mijn gereedschapskist. Heerlijk lijkt me dat, een scherpe simpele cartoon maken! En nu in tekst? Kom hetzelfde probleem tegen: hou het strak.

Wat ga ik doen met mijn Nederlandsche irritatie? Met mijn Europeische Ärgernisse? Met mijn irritazione italiana? Het is veel, en het loopt allemaal door elkaar. 

Ik voel de oude Moto Guzzi Falcone starten en en het ploffen van het eerste gemopper. Nee, zet die motor maar gauw af. 

Dit is de Po Delta. Mannen in hagelwitte onderhemden aan een lange tafel, vrouwen die een grote schaal spaghetti op tafel zetten, Valeria is vier jaar en stoot haar hoofd als ze onder tafel opstaat. Op de achtergrond glooiende heuvels met cypressen, want we zitten buiten. “Geef me die fles Chianti even door wil je?” Neem nog ‘ns een hap van het cliché, het gaat er nog altijd in als koek. 

Op 10 april koop ik de krant Repubblica in de krantenkiosk. Ze zijn open gebleven als essentiele voorziening. De hoofdredacteur van de krant ontvangt regelmatig doodsbedreigingen, dus mag je stellen dat de krant nog altijd beetje links is. Het is kort nadat minister van Financien Hoekstra z’n zegje gedaan heeft. Op pagina 5 struikel ik over een cartoon van Ellekappa, een grote naam. De tekening gaat over de opstelling van Nederland, de tekening laat een schilderij zien, ‘Natura morta con tulipani’ (stilleven met tulpen) er zweven enkele hakenkruizen in de lucht, pittig! Maar ja, hebben we deze schop tegen onze schenen niet verdiend?  

Dezelfde dag mail ik naar de redactie met de vraag of ze mijn commentaar – ‘op dit moment ben ik blij dat ik als Nederlander in Italië amper de deur uit mag’ – aan Ellekappa kunnen doorsturen. Ik hoor niets.

Neurie een lekker Doo-wop wijsje om het luchtig te houden “...I’m the great pretender..”

Het idee van Nieuws030 om coronakronieken te publiceren is voor mij een goeie reden om er nog even in te duiken. Ik bel naar de redactie in Rome... “U heeft uw mail naar de redactie gestuurd? Dan weet ik zeker dat niemand die gezien heeft, u moet het sturen naar...”...”Ja maar, het staat toch in de krant als contact met de nationale redactie” “Als u niet luistert naar wat ik zeg verdoen we onze tijd, nietwaar?” Natuurlijk, dit is Rome. “Oleee, we zijn ontzettend bereidwillig!” “Ik geef u een ander mailadres, en dan maar hopen dat die wél reageren...het zijn moeilijke tijden, iedereen werkt thuis” “Okay, ik schrijf”….en hij noemt me het adres. “Zo, want het is ook zonde van uw tijd als u met mij een hele tijd aan de lijn blijft”, zeg hij nog. “Ach, zonde van m’n tijd, ik heb net veertien minuten in de wacht gezeten, hartelijk dank voor uw hulp!”.  “Maar voor zo weinig, helemaal geen dank”.

Op de tweede mail reageert Ellekappa al binnen een paar uur, leuk zeg! Sterker nog, ze had op 10 april al gereageerd, maar die was verdwaald binnen Repubblica. Ze schrijft dat ze het jammer vindt dat haar tekening niet helemaal goed begrepen is, en dat de swastika’s in de lucht de angst weergeven van wat er kan gebeuren als Europa uit elkaar valt. De laatste tijd zijn er verschillende landen die om beurten hun best doen om Europa te vernietigen, op dit moment is dat Nederland, een land waar ze gek op is. Het is altijd ingewikkeld je onderwerp in een perfekte synthese op papier te zetten, schrijft ze. “Buona pasqua!”

Mijn irritatie volgt zijn eigen lijnen. Soms is het dik gekras waar je tekenpen aan ten onder gaat, soms nemen dansende lijnen in vrolijke kleuren het over, ik weet het niet precies. 

De laatste weken is het is een vreemde mix van totale stilstand en een stroom van ontwikkelingen. 

De burgemeester van Codigoro deelt nieuws in een videoboodschap van woensdagmiddag 22-04. De zaterdag ervoor bleek een gast van verzorgingstehuis Casa Alma symptomen van het coronavirus te hebben. Die is naar het ziekenhuis gebracht. Alle regionale protocollen zijn nauwkeurig gevolgd, vanaf het begin van de crisis, tot en met het ontsmetten van het tehuis na de ontdekking. Zondag bleken nog ‘ns 4 gasten symptomen te vertonen, die zijn allemaal naar het ziekenhuis gebracht. Maandag en dinsdag zijn alle bewoners en is al het personeel getest. De uitslag is van 30 mensen bekend. 14 gasten en 3 leden van het personeel zijn besmet. Vanavond verwachten we de resultaten van de andere tests. Ook in het hospice zijn 3 gasten van de 6, en 3 personeelsleden van de 23 positief getest. (Codigoro heeft iets minder dan 12000 inwoners.)

Van ver hoor ik een ambulance dichterbij komen, de hond begint weer mee te huilen.