Hoe overleeft een Utrechter deze dagen in Italië?

door Jim Terlingen 

De Utrechtse kunstenaar-schilder-restaurateur Jos Peeters (63), die elke zomer terugkomt naar onze stad om hier in opdracht nieuwe muurschilderingen te maken, woont met zijn vrouw Valeria in coronaland Italië. In het plaatsje Codigoro in de provincie Ferrara in Noord-Italië om precies te zijn. Dat is net onder Veneto, waar nogal veel aan de hand is.Peeters is op Nieuws030 een bekende. Sinds enkele maanden plaatst hij er met regelmaat tekeningen in de rubriek Il Calamaio (afgelopen weekend nog deze). Vanavond, twee uur na de toespraak van premier Rutte op de nationale televisie, hield ik een chat-interview met Jos. Ik moest toch even weten hoe het daar met hem is.

 
Hoe ziet je leven er deze dagen uit in Italië?

Uiteindelijk niet zo heel erg anders dan anders. Maar er is wel een verschil als ik boodschappen doe. Dan sta ik tegenwoordig in de rij en wacht totdat ik erin mag. Tien tegelijk, flesje ontsmettingsspul bij de deur en er wordt regelmatig omgeroepen dat je een meter afstand moet houden. De sfeer is een beetje gek. Men kijkt een beetje naar elkaar: ben jij schoon?

Is het erg met slachtoffers om je heen?

Nou, in een plaatsje in onze regio gaan vrijwel alle leden van de jeu-de-boules-club dood omdat ze elkaar aangestoken hebben. Medicina, is de naam van het plaatsje. Een bizarre naam. Maar ik denk dat in de grote stad een stuk heftiger is. Ja, in Bergamo is het echt pompen of verzuipen in de ziekenhuizen. Ik geloof dat er vandaag in Italië bijna 350 mensen zijn overleden, en dan komt straks het zuiden er nog aan. 

Werk je deze dagen nog? 

Ja, ik ben aan het werk. Ik sta bij de abdij Pomposa een tekst van Giorgio Bassani te schilderen. Normaal gesproken zet ik altijd wel een fotootje op Facebook, maar nu niet, omdat je kan verwachten dat vragen oproept: is hij daar bezig, mag dat wel? Maar voor werk mag je de deur uit en ik heb een verklaring me. Je krijgt trouwens een boete van €206, als ik me niet vergis, als je geen goede reden hebt om op pad te zijn.

Ben je bang voor je eigen gezondheid of van die van de jouwen?

Ik zie geen bijzondere problemen op dit moment, mijn verkeer is erg beperkt, dus kan ik me wel afschermen denk ik. Dus geen angst. Dat is ook omdat ik van dichtbij zie dat de dingen serieus worden aangepakt en dat er een nieuw soort solidariteit tussen mensen ontstaat, dat is echt mooi. Ja, je krijgt echt de neiging om die ene dame die misschien iets nodig heeft even aan te spreken - van een paar meter afstand.

Is er iets dat je in het bijzonder bezighoudt?

Ja, ik denk vooral aan de ouderen. En aan mijn vorig jaar overleden Utrechtse moeder, hoe die dit nu had beleefd bij jullie in Nederland. Ik denk dat ze grote paniek had. Eigenlijk maar goed dat ze dit niet meemaakt, schoot pas door me heen.

Over Nederland gesproken, hoe kijk je naar de ontwikkelingen bij ons en in de rest van Europa?

Het punt is dat we hiervandaan zien dat er gewoon een week vertraging is. Het raakt hier het sentiment dat problemen in Italië niet serieus worden genomen. Dat was met de vluchtelingen ook zo. Hadden ze in de coronacrisis beter kunnen anticiperen als ze Italië serieus hadden genomen?

Tot slot, wat ga je morgen doen?

Ik ga op de ladder de lettertjes verder afmaken.
Trouwens, er schiet me iets te binnen. Ik las een poosje terug een roman van Marcello Simoni, die ging zo'n beetje over de plek waar ik werk. In de veertiende eeuw heerst er de pest, en één van de belangrijke figuren in het boek is een schilder, die de kerk zou decoreren. Ik sta dus nu tijdens de virusepidemie als schilder bij op diezelfde plek. Van dat soort dingen word ik week.

       
Reageren? terlingenschrijft@kpnmail.nl
Zie ook: www.jimterlingen.nl