Jeroen Wielaert - Een echte stad is een dynamische samenleving van mensen die bewegen, elkaar spreken en daarbij geluid produceren. Zo ontstaat de bruisende ambiance waar een stad niet zonder kan.

De stilte is voor de nacht. Zo niet in Utrecht. Nieuwe initiatieven op gebied van cultuur en horeca worden gesmoord door boze omwonenden die staan op hun rust. Ze krijgen vaak gelijk van het stadsbestuur. Daarmee blokkeert de gemeente zijn eigen stadsontwikkeling. Ik wil niet wonen in een stad waar de klacht regeert.

Begin deze eeuw kreeg ik verkering met een lieverd die achter de Dom woonde. Als we elkaar niet wakker hielden, deed de oude toren dat wel. Het was wel even wennen, maar aan protesteren tegen de nachtelijke carillonklanken heb ik nooit gedacht. Een andere bewoner deed dat wel. Ik weet niet wat er van de man geworden is, maar de Dom gaat vrolijk door, zoals het hoort.

Er is geen stad zonder klachten. Utrecht staat er om bekend. Het zou ook wel heel saai worden zonder klagende Utrechters. Overigens staan ze niet alleen. Amsterdam is ook een put van klachten. Eigenlijk is heel Nederland aan het veranderen in een oneindig klaagland.

Utrechtse klachten over geluidsoverlast: ik ken ze al heel lang over Tivoli. Nu Kyteman daar zijn paradijs heeft krijgt hij er ook mee te maken. Ekko bestaat al meer dan dertig jaar. Sinds kort hebben ze daar een lastige buurman. Maar het blijft niet bij de oude poptenten.

De oude spoorloods in de Daalsebuurt was gedroomd voor de vestiging van de culturele hotspot ‘Depot’. Bijna ging het creatieve warenhuis open. Toen bezweek eigenaar NS onder de klachten van een paar buurtbewoners. Zo is het vergaan met het Woodlum-festival in Lombok en de plannen voor meer evenementen in Castellum Hoge Woerd in Leidsche Rijn: het wordt allemaal gefrustreerd door een minderheid aan rustminnaars. Naar hun lawaai laat de stad zijn oren hangen.

D66-raadslid Aline Knip stelde zich onlangs in het AD/UN teweer tegen wat zij het ‘protest van een groepje bewoners’ noemde. Gelijk had ze. Voor D66 is het ondertussen een missie geworden. De partij komt op voor nieuwe stadsinitiatieven waar veel enthousiast stadspubliek voor is. Nu weer maken ze zich sterk voor het openhouden van de terrassen van Speck en Stellios, de nieuwe restaurants op het Ledig Erf. Die horen bij een nieuwe, bruisende binnenstad. Maar een minderheid aan klagers heeft toch weer gelijk gekregen. Althans: voorlopig.

De gemeente voert op dit punt een beleid vol bochten: eerst een vergunning uitschrijven en dan weer buigen voor klachten. Ik las de bezwering van een woordvoerder: “De gemeente streeft naar een acceptabel woonklimaat én tegelijkertijd gunstig ondernemersklimaat.”

Dat is communicatie die als een onwerkbaar poldermodel op me af komt. Veel sterker zou zijn: “Utrecht gunt iedereen zijn woongenot, maar in een stad hoort ook vertier. Over al die nieuwe initiatieven heeft de stad niets te klagen. Het plezier van zovelen mag niet worden verstoord door zo weinigen.’

Laat het daveren in Utrecht!

(Reageren? Mail je reactie naar reacties@nieuws030.nl)