Henk Westbroek - Ik heb een opvatting die ik het liefst voor andere mensen verborgen hou omdat die opvatting op een muur van onbegrip stuit en een doodenkele keer een intense woede bij mensen tot leven brengt.

Nee, ik heb niks tegen vrouwen, mensen met een huidskleur die ik zelf niet heb en ook de mensen die een geloof aanhangen dat het mijne niet is kan ik moeiteloos verdragen. Vooruit dan maar; ik heb helemaal niks met auto’s en ik vind autorijden net zo slaapverwekkend als twee uur in de file staan. Er zijn auto’s die ik natuurlijk prachtig vind om naar te kijken maar omdat die een jaar of zestig geleden ontworpen zijn, hebben die niet eens stuurbekrachtiging en zijn dus weer vreselijk om in te rijden.

Om het allemaal nog wat erger te maken; ik vind alle moderne auto’s die niet oud of gruwelijk duur zijn op elkaar lijken en het in de windtunnel ontwikkelde basismodel daarvan ronduit onaantrekkelijk om naar te kijken. In vergelijk met zo’n Amerikaanse slee uit de vijftiger jaren of een Jaquar E type.

Dat ik de ene middenklasser niet van de andere onderscheiden kan illustreert trouwens uitsluitend dat ik weinig oog voor auto’s heb. Zelfs mijn kleinzoon van 3 kan namelijk al feilloos een Opel Corsa  van een Volvo V 40 onderscheiden. In zijn belevingswereld heten die trouwens de mama- en de opa-auto.

Ik heb nu 13 jaar mijn rijbewijs en zou het nog steeds niet hebben als ik de mazzel niet had gehad om dat rijbewijs helemaal voor niks te kunnen bemachtigen. Bij een publieke omroep was iemand namelijk op het idee gekomen om een handvol in aanleg talentloze chauffeurs onder het oog van de camera een onbeperkt aantal rijlessen te schenken en, als ze er klaar voor waren, examen te laten doen.

Ik zou daar niet eens aan meegedaan hebben als vrouw en dochter niet gedreigd hadden me dood te zullen kietelen en ik altijd al doodsbang voor de kieteldood geweest ben. Om een lange lijdensweg van autolessen vrij kort te maken; ik haalde mijn rijbewijs in 1 keer! Wat bewijst dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn of dat rijexaminatoren omkoopbaar zijn.

Vervolgens was ik drie jaar lang zo’n slechte chauffeur dat vrouw en dochter weigerden bij mij in de auto te zitten als ik stuurde.

Of ik soms een GroenLinkser ben? Nee hoor, ik hou niet van autorijden maar anders dan de doorsnee GroenLinkser haat ik mensen die dat wel doen helemaal niet. En ontbreekt me ook de kleinburgerlijke aandrang om autobezitters, als ze hun auto ergens willen parkeren, daarvoor direct financieel zwaar te willen straffen.

Dat ik niks met auto’s heb is ook al niet het gevolg van een traumatische jeugdervaring maar komt misschien wel omdat ik stapeldol op treinen ben. Als kind wilden al mijn vriendjes autocoureur worden, maar ik treinmachinist. Er kan geen programma op de televisie zijn over treinreizen of ik zit op het puntje van mijn stoel en alle speelfilms met treinen in een hoofdrol heb ik wel zo’n beetje gezien.

Het is mijn droom om een keer per trein van Utrecht via Mongolië naar Peking te reizen om vandaar vertrekkend, met de trein natuurlijk, India te gaan verkennen. Ik kan iedereen die een bijzondere vakantie wil hebben een treinreis door Amerika en Canada aanraden. Je weet niet wat je ziet en als je het slim organiseert kun je onderweg uitstappen waar je maar wilt om bijvoorbeeld een Indianenreservaat of een museum te bezoeken.

Wat dat laatste betreft; er is in Utrecht geen museum dat ik vaker bezocht dan het Spoorwegmuseum. Ook al omdat mijn kleinzoon dat museum nog leuker vindt dan een speeltuin. Hij wil, net als ik vroeger, zei opa trots, ook treinmachinist worden.

(Deze column is eerder gepubliceerd in De Oud-Utrechter en is overgenomen met toestemming van de auteur).