Paul Schoolderman - Afgelopen zaterdag probeerde ik wat nieuwe grappen uit op het podium van een van de leukste comedyplekken van Utrecht: de Kargadoor. Het was in ieder geval een evenement dat uitermate geschikt was voor terroristen, omdat zij wel wat humor kunnen gebruiken.

Was de aanslag in januari er een op de vrijheid van meningsuiting, de meest recente was een aanslag op de vrijheid van onze manier van leven. De explosies vonden plaats bij een voetbalstadion, op terrassen en bij een concert. Terroristen geloven dat zij een hemelse beloning krijgen als zij het paradijs betreden. Ironisch genoeg is hun beloning, nadat ze zichzelf hebben opgeblazen, hetzelfde als waar zij al die onschuldige mensen hebben afgeslacht. Ze waren al in het paradijs. Het scheelde alleen twee letters.

In januari stond ik op het Domplein, waar veel mensen destijds naartoe waren gekomen met een pen in hun hand. De pen diende als symbool voor het vrije woord. Vorige week maandag was er weer een minuut stilte voor de 129 slachtoffers van de aanslagen in Parijs. De minuut werd volgens de Utrechtse organisatie ‘School en Veiligheid’ op meerdere scholen verstoord. Leerlingen riepen ‘Allah is groot’, maar blijkbaar vergaten ze dat er nog een groter, grootst is.

Als ik een beetje om me heen kijk dan kunnen we voor alle doden die wereldwijd bij aanslagen vallen in feite wel een hele dag onze mond dicht houden. Maar als het echt stil wordt van binnen en de ongemakkelijkheid en de onrust de kop opsteekt, wacht de afleiding. Afgelopen weekend werd voor de 25e keer het smartlappenfestival georganiseerd in ons stadsie. Een smartlap is een sentimenteel lied over tragische gebeurtenissen in het leven. De datum was dit jaar dus perfect getimed. Mijn favoriete smartlap is van Manke Nelis met de titel: ’t kan morgen wel over zijn’

Voorafgegaan aan de minuut stilte op het Domplein was er nog een herdenkingsdienst. Hoeveel herdenkingen gaan er nog volgen? We zullen waarschijnlijk steeds vaker moeten gaan herdenken, aangezien mensen met een stel achterlijke overtuigingen kennelijk niet normaal meer na kunnen denken. De pen diende als symbool van het vrije woord, maar met de pen zijn ook die heilige boeken geschreven die keer op keer laten zien dat religie ook een hoop narigheid veroorzaakt. Om nog maar te zwijgen over alle bagger die via social media dagelijks over ons uit wordt gekotst. Misschien moeten we naast de minuut stilte ook op gezette tijden eens een paar minuten onze pen neerleggen.

In de krant van afgelopen zaterdag las ik ook dat iedereen Utrechter van het Jaar kan worden en ik ben bang dat ik het niet ga worden. Misschien gaat deze titel wel naar ‘Sannie-tair’, de toiletdame van het jaar uit Utrecht. Ze liet haar concurrenten ver achter zich las ik in de krant. Hoe goor moeten die andere toiletten dan wel niet geweest zijn vraag ik me in alle gemoede af?

Ik lees wel dat leerkrachten het lastig vinden om het met kinderen te hebben over de aanslagen in Parijs. In mijn klas was het ook een minuut stil en na die minuut stilte hebben we er over gesproken. Op mijn vraag waarom mensen tot zoiets in staat zijn, antwoordde een meisje: “terroristen willen dat wij geloven wat zij geloven”. Er ontstond iets van een discussie in de klas. Als je het als leerkracht weer stil wilt hebben, gebruik je daarvoor het stilteteken. Je steekt je hand in de lucht en de kinderen worden dan stil en maken hun handen leeg. Dit teken zou altijd en overal moeten werken. Het zou een hoop ellende schelen.

Paul Schoolderman is onderwijzer en ook organisator van het maandelijkse Hakken in het Zand, compromisloos cabaret in Stadskasteel Oudaen. Data komende optredens:

12 dec

16dec

20 feb

19 maart

23 april

21 mei