Nestorix - Soms word je keihard geconfronteerd met het feit dat je oud begint te worden. 

Dat gebeurde mij vorige week toen ik via internet zat te kijken naar het debat waarin de raadscommissie het rekenkamerrapport over TivoliVredenburg besprak. 

Ik had mij achter het computerscherm gezet in de verwachting dat er een pittige discussie zou plaatsvinden over alles wat er fout was gegaan bij de realisatie van het muziekpaleis. De conclusies van de rekenkamer gaven daar volgens mij voldoende aanleiding toe. 

Natuurlijk realiseerde ik me heel goed dat een meerderheid van de raadsfracties mede verantwoordelijkheid droeg voor de gang van zaken in het verleden, maar er was in mijn ogen nog genoeg over om het college eens flink aan de tand te voelen. 

Alleen Cees Bos van Stadsbelang Utrecht kraakte een paar harde noten maar voor de rest was het behoorlijk tam. 

Ik was dan ook aanvankelijk verbaasd dat er nauwelijks over dat verleden gediscussieerd werd, totdat ik me realiseerde dat het niet aan de raadsleden lag maar aan mij.

Ik heb de hele wordingsgeschiedenis van het muziekpaleis meegemaakt. Vanaf de keuze voor het behoud van de grote zaal aan het Vredenburg bij het referendum over het Stationsgebied in 2002, via de beslissing om muziekcentrum Vredenburg, Tivoli en SJU samen te voegen en elke verhoging van het benodigde bouwbudget, tot en met de feestelijke opening in 2014. 

Elk wit en blauw (geheim) stuk heb ik gelezen en regelmatig heb ik gesprekken gevoerd met verschillende hoofdrolspelers in dit hoofdpijndossier voor opeenvolgende raden en colleges. Kortom een hoofd vol feiten en anekdotes, maar kennis van het verleden is alleen nuttig als je er iets mee kunt voor de toekomst. Voor de toekomst van TivoliVredenburg levert die historische kennis weinig op. Dat hebben de raadsfracties goed gezien. Regeren is immers vooruit zien.

En ik heb weer eens duidelijk ervaren dat ook ik op een leeftijd ben gekomen dat achterom kijken blijkbaar makkelijker is dan vooruit. Een waardevolle les.