Utrechts Verbond - Tot 1 februari nodigt het Utrechts Verbond Utrechtse kunstenaars en kunstinstellingen uit een aanbeveling te schrijven over een Utrechtse kunstenaar of kunstinstelling. Deze worden gericht aan de Advies Commissie Cultuurnota 2017-2020 waar tot 1 februari subsidieaanvragen ingediend kunnen worden.

Dit keer is de gastschrijver Guy Corneille van De Dansers

Er stroomt een buslading scholieren een theater binnen. Het is tot nog toe vooral onhandig geweest allemaal. We moeten nog maar zien dat het de moeite waard zal blijken. Het licht wordt gedimd, de spelers komen op en niemand weet wat hem overkomt. Aan het einde, verborgen achter het applaus, laat één leerkracht stilletjes een traan. En nog één, een paar weken later, als een handjevol van haar leerlingen zélf op het podium staat en applaus in ontvangst neemt. "Zie je wel," denkt de leerkracht, "het kon."

Het is niet vreemd dat cultuur soms wat op de achtergrond raakt. Werkend in de culturele sector zou je het bijna vergeten, maar bij veel mensen voeren nou eenmaal andere dingen de boventoon. Kijk bijvoorbeeld naar scholen, waar wij zelf veel werken. Het is allang bekend dat leerkrachten veel op hun bord hebben. In hun dagelijkse gang van zaken, verantwoordelijkheden en bureaucratie kan cultuur onhandig overkomen, of risicovol. Dans zeker niet op de laatste plaats, met een hele hoop logistieke eisen (oppervlaktes, goede vloeren, etc), veel te veel fysiek contact, lastig uit te leggen bewegingen en aanrakingen en vaak niet eens een verhaal. Moet dat echt?

Nu het budget voor cultuur door scholen zelf wordt beheerd, vallen de consequenties daarvan steeds meer op. Het is verleidelijk te kiezen voor iets wat logistiek handig, inhoudelijk veilig of gewoonweg goedkoop is. En ja, daar sta je dan, met je moderne dansvoorstelling.

Maar we merken ook vaak juist het omgekeerde: dat scholen heel bewust voor inhoud of uitdaging kiezen in hun culturele programma. Het valt op dat zulke gevallen veelal aangesticht worden door de individuele bevlogenheid van één of een paar leerkracht(en). Dat vuurt een hele school aan, is een motor. Iemand die zich onherroepelijk hard maakt voor kunst, ondanks de alledaagse monsterklus van het onderwijs, tegen de verdrukking in.

Wij, de culturele sector, hebben veel te danken aan zulke bevlogen en rotsvaste enkelingen. Leerkrachten, maar ook buurtbewoners, bedrijfsmedewerkers, noem maar op. Vanuit de samenleving sleuren ze kunstenaars het publieke domein in, verwezenlijken ze het belang van kunst voor een school, een gemeenschap, een gemeente. Niet voor zichzelf, maar bijvoorbeeld voor die groep jonge vluchtelingen die nog geen woord Nederlands spreekt, of voor die generatie kinderen die met al hun gadgets zijn vergeten hoe ze elkaar moeten aanraken. Martelaren voor kunst, haast, op een nagenoeg onzichtbare frontlinie.

Wat gun je zo iemand? Een partner die luistert en respecteert, die je vuur deelt en met wie je samen laat zien dat het wél mogelijk is. Die één op één kan praten, weet wat er in de lokale omgeving speelt en een netwerk heeft in de kunsten. Kortom, persoonlijke versterking op de frontlinie.

Het Wilde Westen is zo’n partner. Niet alleen voor scholen, maar voor elk kind, elke ouder of bewoner in hun wijk (Oog in Al) die het belang van kunst voelt. Ze kiezen er bewust voor om niet standaard kant-en klare activiteiten aan te bieden, maar laten ze ontstaan in samenspraak en in gedeelde verantwoordelijkheid. Ze vragen de wijkbewoner, - kunstenaar, cursist, leerkracht, vrijwilliger, jongere, enz. - om betrokkenheid.

Het Wilde Westen organiseert niet iets vóór hen, maar dóór en vooral ook samen met hen. Hun culturele activiteiten - cursussen van kunst tot koken, voorstellingen, speciale educatieve programma’s met partnerscholen etc - blijven dichtbij, laagdrempelig, persoonlijk en niet op de laatste plaats inhoudelijk van hoge kwaliteit. Zo voedt het WIlde Westen een breed gedragen enthousiasme voor kunst.

Lieve adviescommissie, verlies dit alsjeblieft niet uit het oog. Zonder partijen als het Wilde Westen verliest de culturele sector op de frontlinie bemand door die bevlogen, rotsvaste enkelingen. Het verenigen van laagdrempeligheid en kwaliteit, persoonlijk maatwerk en continuiteit is cruciaal. Gun Utrechters de mogelijkheid zich hard te maken voor cultuur en voor elkaar. Gun Utrecht het Wilde Westen.

Guy Corneille is artistiek leider van De Dansers. De Dansers zijn een bende jonge kunstenaars bestaande uit dansers en muzikanten met sterke onderlinge verbondenheid. De Dansers geloven in voorstellingen die jong en oud publiek aanspreken en aansteken in het fysieke, het basale, het on-anektodisch menselijke.