Iedere maandag en donderdag schrijft steeds een andere Utrechter op Nieuws030 een persoonlijk verhaal over een kunstwerk dat ergens in onze stad in het openbaar te zien is. Lees hier meer over deze serie. Dit is deel 14 in 'de Utrechtse beeldengalerij'.
   

Door Ruta Puylaert

Als klein meisje vluchtte ik met mijn moeder van dorp naar dorp om uiteindelijk vanuit Afrika veilig in het mooie Nederland te kunnen opgroeien. We zijn hier als gezin een aantal keren verhuisd en ongeveer tien jaar geleden wilde ik met mijn man naar Utrecht. Pal tegenover de gevangenis aan het Wolvenplein zagen we ons droomhuisje. Wie gaat er nu wonen tegenover een gevangenis, hoorden we mensen denken. Maar meteen na de bezichtiging waren we er over uit. In dit prachtige straatje voor de ingang van de gevangenis zouden wij ons gaan ons settelen. 

We zagen echtgenoten, vriendinnen en kinderen die door de slagboom liepen voor een bezoek aan hun geliefdes of vaders. Er liep zelfs een keer een vrouw met een kanarie in een kooitje naar binnen! ‘Mama, gaan we nog even kijken bij de hond?’ ‘Nee, dat is geen hond, dat is een wolf’ hoorden we regelmatig wanneer we met ons stoeltje voor de deur zaten met een kop koffie. Geen moment heb ik me onveilig gevoeld op deze bijzondere plek in Utrecht.

Het concept vrijheid heeft mij altijd geboeid. Vlak nadat we in Utrecht kwamen wonen, rondde ik mijn opleiding Reflexzonetherapie af en startte ik een praktijk. In mijn werk wil ik mensen op natuurlijke wijze ‘bevrijden’ van mentale en lichamelijke klachten door het inzetten van voetreflexologie en coaching. Eerst nog op diverse andere locaties, maar twee jaar geleden ontstond de mogelijkheid om praktijk te houden in het prachtige oude pand tegenover ons huis. Inmiddels niet langer een gevangenis, maar met nog dezelfde charme van toen.

Het beeld van de Wolvin en de Eik op het plein voor het gebouw heeft mij altijd aangesproken. Het is in 2001 door kunstenares Suzanne Willems ontworpen en een begrip in Utrecht. De geblinddoekte wolvin die als een Vrouwe Justitia de onpartijdigheid bewaakt, doet mij denken aan mijn moeder die de veiligheid zocht voor haar kind.

Juist in deze tijd van onrust en het gevoel van vrijheidsbeperking is de Wolvin en de Eik (in het oude heidense Europa werd vaak recht gesproken onder een eik) voor mij een erg actueel kunstwerk waar ik met veel plezier vanuit huis en praktijk naar kijk.
 
Ruta Puylaert, reflexzonetherapeut

PS. Meer lezen over dit kunstwerk kan hier (gemeente Utrecht) 

PS2. Op deze locatie staat dit kunstwerk (Google Maps)

PS3. Ruta Puylaert, geboren in Eritrea, is gespecialiseerd in reflexzonetherapie, een eeuwenoude vorm van drukpuntmassage. Haar praktijk is gevestigd in de voormalige gevangenis Wolvenplein.
 

Dit is deel 15 met de keus van dichter-theoloog Leo Mesman.

Hier leest u de vorige aflevering in deze serie.

En hier een overzicht van alle bijdragen.