De Utrechtse Beeldengalerij (49) - Zittend Konijn

Iedere maandag (ja, de frequentie gaat iets omlaag) schrijft een Utrechter op Nieuws030 een persoonlijk verhaal over een kunstwerk dat ergens in onze stad in het openbaar te zien is. Lees hier meer over deze serie. Dit is deel 49 in 'de Utrechtse beeldengalerij'.

 
Door Tessa Heerschop

Daar zit die dan hoor, het dikke konijn. Helemaal 'zen' op z’n plek voor het kantoorpand aan de Croeselaan 15. Wanneer ik voorbij fiets met mijn zoontje achterop, wil hij altijd even kijken. Hij lacht zich dan helemaal suf: “Mama, wat een dik bol konijn. Moet je hem nou zien! Hij is echt zo rond!”

Nijntje kent iedereen in Utrecht, dat is een lief schattig konijntje. Misschien is dit wel zijn oom. Niet chagrijnig, maar ook geen huppelende kindervriend. Er had ook prima een biertje naast hem op de trapleuning kunnen staan.

De laatste tijd doe ik aan meditatie, met een app vertelt een Belgische madame dat je rustig moet worden en tien minuten lang focus je op je ademhaling. Na afloop vraagt ze: “En? Hoe voel je je? Waar denk je aan? Ben je ontspannen?” Steeds vaker voel ik mij overdag als dat konijn. Een dikke hobbezak met coronakilo’s die gewoon even rust wil. Gewoon even zitten, even niks doen en volkomen volmaakt jezelf zijn.

Het konijn maakt het niet uit wat ze van hem denken en hij gaat ook zeker niet vrolijk bewegen voor de bühne. De mensen lopen gekleed in driedelig pak het kantoorgebouw in- en uit, lopen iedere dag langs dat konijn. Ze lopen gehaast langs het konijn, ze voelen zich belangrijk. Het robuust grote beest van 3,5 meter hoog blijft rustig zitten, rechtervoet nonchalant op de bovenkant van de trap. Ja, hij zit prima en is geenszins van plan te verplaatsen.

Waarom zou hij ook, er is altijd wat te zien vanaf deze plek. Als hij kijkt, dan ziet hij voor hem een hotel dat gebouwd wordt en even verderop een mega-woontoren, naast hem op het Jaarbeursplein is altijd veel gaande. Zijn ze niet aan het verbouwen, dan is er wel een demonstratie. Tussendoor skate de jeugd op de relatief nieuwe hangplek. Hij zag hoe er een nieuw station werd gebouwd, de trambaan werd vervangen en hoe er steeds minder auto’s welkom zijn in de buurt. Maar wat er ook gebeurt, het konijn blijft zitten op zijn plek. Hij is tijdloos, geen mens haalt het in zijn hoofd om een beeld van een konijn te verplaatsen.

Dik lief konijn, hoeveel gehaaste mensen maakte je even vrolijk als ze op weg waren naar hun kantoorruimte of het station? Alleen jij weet het, maar je zal het nooit verklappen. Je blijft tijdloos en stil en dat is helemaal prima.  

Het bronzen beeld werd gemaakt door beeldhouwer Tom Claassen en heet ook toepasselijk ‘Zittend Konijn’. Het werd in 1999 geplaatst toen de Nederlandse Postkantoren BV hier nog was gevestigd.

Ik bel Tom Claassen op en hij vertelt: "Ik had net een zoontje van één jaar oud en reed in mijn auto naar het gebouw toe, om te zien waar het beeld moest komen. Het gebouw was net klaar en er moest iets voor de deur. Ik dacht meteen aan een konijn, omdat het er echt niks mee te maken heeft. Want ja, het was al een postkantorengebouw, waarom zou ik daar iets bijplaatsen wat erbij zou horen, je moet juist de leegte opvullen."

"Hij heeft gekke 'schoorsteenoren', eigenlijk hield mijn piepschuim van het model daar op, maar uiteindelijk vond kunstcommissie dat geweldig. Het waren twee dames, een oudere en een jongere. We kregen toen nog een boekje 'Welterusten kleine beer', echt heel aardig, maar mijn zoontje kon er niet van slapen." 

De kunstenaar dacht nooit aan Nijntje bij het maken van het beeld. "Ik moest de hoogte in en het moest goed gezien worden. Een konijn is zacht en plooibaar en kan dik zijn als je hem zo neerzet. Niet dat een konijn ooit zo zit, het staat ook nooit. Maar ze hebben karakter. Iemand vroeg me laatst een poes te maken, maar die zijn puntig. Leeuwen dan weer niet, die hebben lekkere lompe neuzen en doen verder ook de hele dag niets. Ik werk graag met ronde dierenvormen, die nemen ook ruimte in en zijn aaibaar. Iedereen moet je beeld aardig vinden, anders wordt het weggehaald.” 

"De echte bazen vonden het ook geweldig, vooral omdat het een beeld was wat niet te maken had met de Post en gelukkig maar, want inmiddels zitten er andere bedrijven in het kantoorpand. Stel ik had iets gemaakt voor de Post, dan was het beeld inmiddels verwijderd, maar mijn konijn wil zichzelf zijn en die plek innemen. Een konijn is niet erg, dat blijft wel, laat hem maar zitten.”
   

PS1. Meer zien en lezen over dit kunstwerk kan hier (art@site) 

PS2. Het beeld staat op deze locatie (google maps)

PS3. Tessa Heerschop is freelance journalist voor o.a. de Telegraaf, de Nuk en Weekblad Schuttevaer. Ze is gespecialiseerd in regioverslaggeving vanuit Utrecht en in maritieme journalistiek. Tessa is tevens de beheerder van de Facebookgroep Utrecht!. Dit is een site van haar.

PS4. Meer werk van Tom Claassen (1964) is te zien op zijn website.

Dit is deel 50 in de Utrechtse Beeldengalerij, met voor de tweede keer een stuk van Els Leicher.

Hier leest u de vorige aflevering (48) in deze serie.

En hier een overzicht van alle bijdragen.