Henk Westbroek - “Wat willen jullie worden als jullie later groot zijn,” vroeg ik aan een stuk of tien kinderen die aan het voetballen waren, maar even met balschoppen waren gestopt om mijn hond te aaien.

Ik vermoedde dat ze profvoetballer wilden worden, maar zat er net zo naast als vroeger de strafschoppen van Clarence Seedorff. Op 1 jongetje na, rekenden ze er allemaal op om rijk en beroemd te zullen worden. “Door wat,”  vroeg ik, “door voetballen of zingen of door het uitvinden van een auto die op dampende hondendrollen rijdt of door iets heel anders, zeg het maar!“

De twee meisjes wilden het worden door vlogs te maken over het redden van met uitsterven bedreigde dieren èn over diervriendelijke make-up. De jongens waren ruimdenkender; die wilden alleen maar rijk beroemd worden. Of beroemd en rijk, ook goed. Bijvoorbeeld als rapper of filmacteur of door een erfenis van een onbekend familielid.

Eigenlijk was de weg naar roem en rijkdom zonder enig belang voor ze, als het gewenste doel maar bereikt werd. Die ene uitzondering wilde - net als zijn papa en mama - tandarts worden. Niet zozeer beroemd dus, maar wel rijk.   

Voor wie weinig verwacht valt alles mee maar voor wie veel verwacht valt alles tegen, is de vuistregel van het leven. Dus ik vermoedde dat deze kinderen later teleurgesteld zouden worden, op 1 na misschien. 

Toen ik thuis kwam vond ik een verzoek op de telefoonbeantwoorder. Of ik iets wilde vertellen over het optreden van popgroep Het Goede Doel begin jaren 80 in het tv programma Stuif Es In. Dat kinderprogramma werd bloedserieus gepresenteerd door Ria Bremer en in een bepaalde aflevering werd Het Goede Doel door een zestal kinderen nagedaan. Als verrassing voor dit sextet kwamen de echte Goede Doelers ineens uit de coulissen en gingen naast de jongens staan om de hit Hou Van Mij samen met ze te playbacken.

Ik stond naast degene die mij imiteerde, Sjors Fröhlich. Die wilde het liefst popartiest worden vertelde hij me, maar hij kwam nog een tree hoger want hij schopte het tot 3FM deejay. Dan ben je net zo beroemd als de popartiesten waarvan je zegt hoe de plaatjes heten en het verdient vaak nog meer ook. De jeugddroom van Sjors is dus voor minstens 85 % uitgekomen.

In het zelfde programma was ook een klein mollig meisje van een jaar of tien te gast die in een landelijke krant had laten opschrijven dat ze later bestuurder wilde worden. Minister of burgemeester, daar was ze nog niet helemaal uit. Wat ze al wel wist was dat het namens de PvdA moest zijn, want die leverden bestuurders die de mensen in het land gelukkiger maakten. En dat wilde zij ook; mensen gelukkiger maker via de bestuurlijke weg van de PvdA.

Ria Bremer probeerde het meisje nog even het uitgestippelde pad te laten verlaten door wat beroepen te noemen die ook leuk kunnen zijn, maar het meisje was compromisloos standvastig. Ze moest en zou later als ze groot was bestuurder worden. Toen ik hieraan terugdacht sloot ik niet langer uit dat de wensen van die voetballende kinderen net zo werkelijk zullen worden zo uit als die van BNR-radiodirecteur Sjors Fröhlich en van de Amsterdamse wethouder Sharon Dijksma.