Thea de Groen - De Utrechtse wethouder Dennis de Vries liet de media weten dat hij zich “hard maakt voor huurders” en optreedt tegen huisjesmelkers. Dat klinkt daadkrachtig – vooral in een interview. Maar in mijn geval bleef het vooral bij woorden. Mijn meldingen vanaf juli 2023 verdwenen in een gemeentelijk bestuurlijk moeras. Geen daadkracht, geen duidelijkheid. Alleen mist. 

Ik heb meerdere meldingen gedaan bij de gemeente over intimidatie en achterstallig onderhoud. Jazeker, ik ben zo’n burger die denkt dat meldingen ergens toe leiden. Na dagen wikken en wegen, knutselen aan formuleringen, juridische onderbouwing erbij gepakt – het hele arsenaal. Want we hebben in Nederland immers de Wet goed verhuurderschap. Klinkt indrukwekkend, nietwaar? Je zou denken: wetten zijn er om gehandhaafd te worden.

Maar nee hoor. In Utrecht werkt dat net even anders. Als je een melding doet, weet je namelijk niet of je nu een formeel verzoek hebt gedaan of gewoon een signaal hebt gegeven dat acht verdiepingen lager onderin een mailbox belandt. En als de gemeente besluit om tóch te handhaven, maar het later weer opzegt? Dan hoor je daar helemaal niks van. Geen besluit, geen bezwaar, geen routekaart. Alleen stilte. Je krijgt hooguit een vriendelijk telefoontje waarin men uitlegt dat het ingewikkeld is.

Gelukkig is er de Utrechtse ombudsman. Dat is een vrouw, trouwens: Alma van Bommel. Zij heeft zich door mijn meldingen en de gemeentelijke reactie heen geworsteld (hulde) en in juni 2025 een rapport uitgebracht. De aanbevelingen van de ombudsman zijn helder: als je begint met een melding en dan stopt, neem daar dan gewoon een besluit over. Als iemand om handhaving vraagt, laat weten of je dat zo opvat. Als je afspraken maakt met de verhuurder, laat de melder dat dan ook weten. En als je een formele brief stuurt? Stuur de huurder gewoon een kopie. 

Logisch, zou je denken. Juridisch netjes, bestuurskundig vanzelfsprekend. Maar de gemeente Utrecht heeft nog geen reactie gegeven op het rapport. Ze denken er nog over na. Eind september, misschien, komt er een reactie. Ik wacht met ingehouden adem.

Inmiddels zijn we dus wél in de zomer van 2025 aangekomen, maar blijkbaar nog niet in het tijdperk van transparantie en behoorlijk bestuur. Als melder blijf ik intussen in het ongewisse. Niet weten wat je melding nou precies was, of het ergens toe leidde, en waarom je woning nog steeds niet is hersteld en je nog steeds wordt geïntimideerd.

Maar goed. We hebben in Utrecht tenminste een meldpunt. En dat is ook wat waard. Toch?