Kees van Oosten - Het is inmiddels ruim 5 jaar geleden dat er een Wob-verzoek werd gedaan om inzage te krijgen in zogenaamde EPC-berekeningen ("Energie Prestatie Coefficiënt") die moesten worden meegeleverd bij bouwaanvragen voor nieuwe projecten. Het verzoek werd gedaan in opdracht van de Stichting Klimaat030 om uit te zoeken of de gemeente die serieus beoordeelt.

In het Wob-verzoek van 5 juni 2017 werd gevraagd om alle EPC-berekeningen bij (nieuw)bouwaanvragen in de periode 2014/2015 in negen postcodegebieden, plus documenten waaruit blijkt dat de gemeente achteraf heeft gecontroleerd of de energiebesparende maatregelen zoals voorgespiegeld in de EPC-berekeningen daadwerkelijk waren gerealiseerd.

Kennelijk zat het college verschrikkelijk met het Wob-verzoek in zijn maag, want het besliste dat de Wob niet op het verzoek van toepassing was. De gevraagde documenten zouden al openbaar gemaakt zijn en dat hoeft dan niet nog een keer. Die openbaarheid zou blijken uit het feit dat de gevraagde documenten tegen betaling op te vragen zijn bij het Archief.

Dat Archief is echter opgeslagen in het gemeentelijk Squit-systeem waartoe burgers geen toegang hebben en dus is van openbaarheid geen sprake. Dat vond de Raad van State op 11 september 2019 ook en droeg het college daarom op opnieuw een besluit te nemen op het Wob-verzoek van 5 juni 2017. Inmiddels waren ruim 2 jaar voorbij.

Op 18 december 2019 weigerde het college opnieuw, maar nu met het argument dat het veel te veel werk zou zijn om al die documenten bij elkaar te zoeken. De aanvrager ging opnieuw in beroep. Dat beroep werd behandeld op de zitting van 15 september 2020. De rechtbank stelde toen bij wijze van compromis voor dat het college een lijst zou aanbieden van bouwaanvragen mét EPC-berekeningen afkomstig uit één postcodegebied (en niet uit negen). De aanvrager zou daar dan een steekproef van 20 projecten uit mogen nemen, zodat de aanvrager 20 dossiers kon doorzoeken.

Op 18 december 2020 kwam het college met een "lijst" waar maar één bouwproject op stond. Meer bouwprojecten had het college in dat postcode gebied niet aangetroffen. Erg raar, want dat het veel te veel werk was om alle bouwprojecten uit negen postcodegebieden te bezorgen komt ongeloofwaardig over als je in één postcodegebied maar één bouwproject kan vinden. De rechtbank vond echter dat het college zich aan het gemaakte compromis gehouden had en zo kwam de aanvrager wéér bij de Raad van State terecht.

De Raad van State gaf de aanvrager deze week wéér gelijk (rechtspraak.nl). Het feit dat het college maar één bouwproject gevonden had in dat ene postcodegebied, had voor het college reden moeten zijn opnieuw in overleg te treden met de aanvrager, zodat hij in elk geval over 20 dossiers kon beschikken voor zijn onderzoek. Het college kreeg nu voor de tweede keer de opdracht opnieuw een besluit te nemen op het wob-verzoek van 5 juni 2017. Inmiddels is de aanvrager vijf en een half jaar verder. Het college moet hem 1500 euro betalen wegens overschrijding van de redelijke termijn waarbinnen het besluit genomen had moeten worden.

Zo doet het college dat dus als er om informatie wordt gevraagd die het college liever niet openbaar maakt. Eindeloos rekken, als het moet meer dan 5 jaar. Het eind is nog niet in zicht. De vraag is natuurlijk: wat heeft het college te verbergen? Hoe serieus wordt er eigenlijk naar die EPC-berekeningen gekeken en wordt er uberhaupt wel naar gekeken in een stad die in 2030 klimaatvriendelijk beweert te willen zijn?