Hans van Echtelt - De laatste keer dat ik de gisteren overleden Nol de Ruiter sprak, was op een receptie bij voetbalclub CDN. Met mijn chauffeur Cherry was ik naar sportpark De Woerd in Driebergen gereden om een bekende oud-speler (Hans van Vugt) uit te zwaaien. Nol zat rustig in een hoekje te genieten en liet al het feestgedruis kalm aan zich voorbijgaan.

Ik ben toen tijdens die feestelijke bijeenkomst een poosje bij hem gaan zitten en heb samen met Nol tal van oude herinneringen de revue laten passeren. Natuurlijk kwam de gewonnen bekerfinale tegen Helmond Sport ter sprake en de euforie na de late winnende kopbal van John van Loen. Het eerste grote succes in de historie van FC Utrecht en daar was Nol de Ruiter de sportieve architect van.

En ook het halen van Europees voetbal via de nacompetitie tegen VVV, Roda JC en FC Twente. Op een vernielde grasmat vanwege het driedaagse concert van Prince. De hoofdrol was in dat verlengstuk weggelegd voor ene Erik Willaarts die overigens op wonderlijke wijze zijn contract bij FC Utrecht had verdiend.

De voormalige speler van Woudenberg was bijna ‘afgeserveerd’ door Nol, samen bekeken we hem in een competitiewedstrijd. ‘Hij kan er weinig van, ik ga in de rust maar naar huis’ hoorde ik De Ruiter zeggen. Waarop mijn antwoord luidde: ‘Nol, ik heb Erik vaker in actie gezien, toch nog even blijven. Hij heeft echt iets aparts.’ Willaarts werd een jaar later tweede op de topscorerlijst in de eredivisie achter Marco van Basten!

Bijzonder was ook dat Nol zowel bij DOS, Elinkwijk en Velox heeft gevoetbald, de clubs die in 1970 samensmolten tot FC Utrecht. Hij had toen nooit kunnen denken dat hij drie jaar assistent-bondscoach onder Rinus Michels zou worden en met hem in 1988 de Europese titel kon begroeten.

Nol de Ruiter deed daar bescheiden over. In Driebergen zei hij nog lachend: ‘Hans, in het seizoen dat er spandoeken waren met als opschrift ‘Nol, go home’ haalden we aan het einde alsnog Europees voetbal. Zo dicht ligt het vaak bij elkaar.’’