Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen - een hond heeft immers vier poten - op Nieuws030 publiceert. 

   

Denkkracht (30-12-2023)

De laatste dagen van 2023 breng ik door in het Oberengadin, een bergdal op 1800 meter boven zeeniveau. Dat de filosoof Nietzsche hier graag werkte, merk ik aan de kwaliteit van mijn gedachten. ‘Als ik over een bestaand iemand droom, bijvoorbeeld de buurman, realiseer ik mij op dat moment dat hij bestaat, en zo ja: wat betekent ‘realiseren’ dus?’, peins ik wandelend door een pittoreske winkelstraat. Op Hoog Catharijne kom ik nooit verder dan: ‘Waar zal ik een column over schrijven?´.

Hoewel er ongetwijfeld fysiologische verklaringen bestaan voor grotere denkkracht op hoogte, ontwikkel ik de theorie van ‘de blik mogen laten rusten’. Wanneer je in zo’n bergdorp op een bankje naar een besneeuwde top tuurt, kijkt niemand daarvan op. In Utrecht kun je nergens voor je uitstaren zonder voorbijgangers nerveus te maken. Om de geestelijke ruimte te vergroten, moeten er in onze stad daarom duidelijk aangegeven punten komen waarop de blik mag rusten.

   

Blokje om (31-12-2023)

Om acht uur op oudejaarsavond wandel ik door een Zwitsers dorp. Het is stil op straat, bij het tramstation wachten mensen in chique feestkleding om ‘Sylvester’, zoals het hier heet, te gaan vieren in het nabijgelegen Bern. Ik pak een gratis krant, handig om mijn Duits te oefenen, en slenter terug naar het huis waar ik logeer. Een gierende fluittoon, gevolgd door een knal, doorbreekt de stilte. Opeens weet ik exact waarom ik van vuurwerk hou. 

Het waren de blokjes om met opa aan het begin van oudejaarsavond, als onze woonwijk uitgestorven leek, maar je af en toe iets hoorde of zag van wat om middernacht zou losbarsten. Reuzespannend vond ik dat. De oudejaarswandelingen met opa vonden plaats rond 1990, niet ver van Utrecht. Denkend aan het oorlogsgebied dat mijn straat tegenwoordig vanaf zes uur tot ver na middernacht is, realiseer ik mij hoezeer de traditie uit de hand liep.

   

Veganuary (01-01-2024)

Voorheen dacht ik dat de jaren zestig van de vorige eeuw zo kleurrijk waren vanwege de directe dreiging van een kernoorlog tussen Rusland en Amerika. In 1961 oogden de Beatles nog wat stijfjes met hun bloempotkapsels, maar na de Cuba-crisis van 1962, het heetste moment van de vorige Koude Oorlog, ging het los. 

‘Totdat De Bom viel, kon je maar beter lsd gebruiken, psychedelische muziek maken en je overgeven aan vrije seks’, was mijn theorie. Nu er opnieuw een Koude Oorlog met Rusland bestaat, blijkt deze gedachte onjuist. Het bewijs hiervoor is de wereldwijde opmars van ‘Veganuary’, het droge broertje van ‘Dry January’. 

Alsof 0,0-bier zuipen tijdens de saaiste maand van het jaar niet genoeg is, kiezen steeds meer mensen ervoor geen boter, kaas, eieren, vlees of ander dierlijk lekkers te consumeren in januari. Zuinigjes etiketten bestuderend wachten ze tot een reusachtige paddenstoelwolk een punt zet achter hun zonden. 

   

Senang (03-01-2024)

De toenemende verharding maakt mijn gevoelsleven per dag eenvoudiger. ’s Ochtends douche ik twee minuten koud, waarna ik mezelf in de spiegel aankijk en denk: ‘Zo, klootzak, vandaag weer je uiterste best doen, anders ga je er onherroepelijk aan’.

Het leven is spijkerhard en heeft geen boodschap aan uw of mijn klachten, weet ik uit ervaring. Daarom begrijp ik het eerlijk gezegd niet als mensen mijn kwetsbare opstelling prijzen na het lezen van een persoonlijke column. Ik etaleer geen kwetsbaarheid, ik etaleer schaamteloosheid, waarschijnlijk omdat mijn vader aan schaamte ten onder ging.

Maar misschien heb ik geen hart, of komt het door mijn warrige hoofd dat ik me zo senang voel de laatste tijd. Overal gaan de handschoenen uit en de maskers af. Op basis van Geerts vijftig zetels in de peilingen ren je lachend de kantoortuin in, krijsend dat ook jij een PVV’er bent.

Zulke duidelijkheid vind ik fijn.