Raymond Taams - Jaren geleden alweer, bij de opening van het nieuwe Centraal Station, werd er een wedstrijd uitgeschreven om een leuke bijnaam te verzinnen. Ik kan me de winnende inzending niet herinneren, en u waarschijnlijk ook niet. ‘De Grijze Golf’ doop ik het ding bij deze. De golvende dakplaten zijn grijs, de vloer is grijs, de pilaren, de trappen, de wolken achter de ramen als je pech hebt, en mettertijd zal ook het publiek steeds grijzer worden. Ik zou eigenlijk liever dood zijn, u merkt het al.

Lopend door de Grijze Golf op een woensdagavond aan het einde van de jaren tien, op weg naar het concert van Marc Almond in TivoliVredenburg, denk ik aan hoe saai alles is geworden vergeleken met de periode waarin Almond z’n grote hits scoorde met Soft Cell, begin jaren tachtig. Niet dat ik die bewust heb meegemaakt, maar de laagfrequente golven van de toen nog analoge synthesizers hebben zich stevig in mijn babybrein gekerft.

Mijn interesse voor Marc Almond werd pas echt gewekt tijdens een met drank besprenkelde avond in de kroeg met wijlen Arjen Grolleman, een collega bij de radio. Grolleman had een fabelachtig talent om mensen te enthousiasmeren voor muziek, daarom was hij ook zo’n verdomd goede radio-dj.

Over z’n grote held Marc Almond had hij die avond de prachtigste verhalen. Het meest is me de ‘liter zaad’ bijgebleven die uit de maag van de zanger moest worden gepompt na een bezoek aan een ruig seksfeest. Arjen’s betoog ging voornamelijk over de invloed van de Londense artschool op het werk van Soft Cell, maar de details daarvan zijn me allemaal ontschoten door die liter zaad, realiseer ik mij nu.

Hits and pieces was de titel van de show woensdagavond in TivoliVredenburg. De Ronda-zaal vulde zich met - naar ik schat - zo’n achthonderd fans. Middelbare meisjes met geverfde haren dansten in korte, kleurige jurken op Soft Cell-knallers als ‘Bedsitter’ en ‘Torch’. Tijdens het eerste couplet van de David McWilliams-cover ‘The Days of Pearly Spencer’ vergat Almond de tekst.

“Sorry, ik was bezig om er goed uit te zien voor de foto’s die gemaakt worden, ik ben oud.” Het publiek lachte, de band zette opnieuw in en de zanger zong het lied met schwung en souplesse. Daarna: ‘Jacky’. Ik denk niet dat er een Youtube-video bestaat waarop hij z’n Brel-cover beter brengt dan gisteravond in Utrecht. Ademloos luisterde de zaal hoe de flamboyante Engelsman geëxalteerd door de rijkelijk met lettergrepen bestrooide coupletten fietste. 

Na de toegift, met ‘Tainted Love’ en ‘Say hello, wave goodbye’, ging het zaallicht aan. Zeker, er werd een hoop grijs zichtbaar, maar niet zoveel als op het station. In de jaren tachtig was alles beter, dat durf ik wel te zeggen.