Raymond Taams - Voor de broodnodige lichamelijke intimiteit sprak een vrijgezelle vriend van de IJzeren Man regelmatig af met een gescheiden moeder van twee kleine kinderen. Uit vrees voor besmetting met het coronavirus had de vrouw dit contact opgeschort. In de tussentijd stond het de vrijgezelle vriend vrij om andere dames te zien, maar omdat de overheid vanwege datzelfde virus tot 1 juni alle horeca gesloten had, zat een ontmoeting via internet in een café er voorlopig niet in.

De IJzeren Man was in een filosofische bui toen de vriend dit probleem aan hem voorlegde, en begon aan een bespiegeling over in hoeverre een overheid haar burgers kan verplichten om binnen te blijven. Was het fors inperken van de burgerlijke vrijheden - bewust of onbewust - een voorbereiding op de Chinese Eeuw die eraan kwam? 

De vriend merkte droogjes op dat de regering burgers zelfs kan verplichten om te sterven op het slagveld. Daar had de IJzeren Man niet van terug. Bovendien, zei de vriend, had hij in deze situatie geen behoefte aan maatschappelijke vergezichten, maar aan praktische oplossingen. 

Daarop stuurde de IJzeren Man zijn denkkracht in een andere richting, en belandde in het koude voorjaar van 2013, toen zijn eigen liefdesleven in het slop zat en hij het fenomeen ‘pandapunten’ ontdekte. Een pandapunt stond voor een maand zonder seks, legde hij de vriend uit. In de komende periode ging het erom het aantal pandapunten zo laag mogelijk te houden. 

“Aardig hoe jij in staat bent de zaken te abstraheren”, analyseerde de vriend, “echter deze crisis lijkt me eerder een oefening in vooruitkijken.” Fonkelende versieringen, oliebollen en appelflappen verschenen voor het geestesoog van de IJzeren Man. Hoe zou het zijn, de eerste Kerstmis na de coronacrisis? En 2021, en '22? Het duizelde hem. Voorlopig was het echt beter de onzekerheid in te dammen met het aantal maanden dat men niet gevreeën had. Dat viel te overzien.