Door Hans van Echtelt, die FC Utrecht niet meer vanuit Vak P, maar thuis op de bank volgt.  

Deze week moest ik terugdenken aan een bijzondere dag in Galgenwaard, precies een jaar geleden. We schrijven 19 oktober 2019 en ik zit met zoon en kleinzoon op Vak P, als toeschouwers bij FC Utrecht – PSV. Het staat al 2-0 voor de thuisclub wanneer Sean Klaiber (intussen naar Ajax vertrokken) de definitieve genadeslag toedient aan de Eindhovense formatie en 3-0 scoort.

De euforie is groot. Buurman Ad van Liempt gooit bijna zijn hoed in de lucht en kleinzoon Guus springt in mijn armen. We zien Willem Jansen na afloop de juichende supporters opjutten tot nog meer lawaai, het kan allemaal niet op.

Maar hoe anders is het op deze  avond in oktober, een jaar later. Willem Jansen revalideert nog steeds van een operatie aan zijn knieband, Klaiber is al vertrokken en viert deze dag in de basis van Ajax op dezelfde een historische zege op VVV, 13-0….! Ongekende cijfers.

Misschien was het meest triest stemmende beeld de aanblik van een lege hoofdtribune, met slechts een speler met een mondkampje die verveeld naar zijn mobieltje kijkt. Het gaat om de meest omstreden speler in de FC-selectie namelijk Adrian Dalmau. Door de supporters al opportunistisch ‘de miskoop van de eeuw’ bestempeld, want hij is al anderhalf jaar steeds geblesseerd. En het wil maar niet vlotten met zijn revalidatie. 

Dan Willem Jansen, de juichende aanvoerder van een jaar geleden. Hij popelt om weer te beginnen en zat zaterdag al gretig op de reservebank. Een invalbeurt wacht mogelijk in de bekerwedstrijd van komende week tegen FC Dordrecht. ,,Ik ben er klaar voor, langs de kant zitten is eigenlijk niets voor mij.’’

Alles is anders, Jansen op de bank en geen gejuich bij een zege van FC Utrecht.