Door Hans van Echtelt

Kijkend naar FC Utrecht-Heracles kwam ineens de gulle lach van Cyriel Dessers in mijn gedachten. De superinvaller van Feyenoord speelde eerder bij beide clubs die op deze middag in Galgenwaard elkaar bestreden. Was de periode in Almelo succesvol voor de Belg en werd hij daar topscorer, in Galgenwaard lukte het Cyriel nimmer om een dergelijke status te bereiken. Hij werd er zelfs wisselspeler en misschien had de FC hem destijds beter als ‘supersub’ moeten gebruiken zoals Feyenoord momenteel met daverend succes toepast. 

Ik heb Cyriel persoonlijk ontmoet op 11 maart 2018 toen ik met mijn gezin een box van FC Utrecht kreeg aangeboden vanwege mijn 75e verjaardag. Ook die middag was Dessers wisselspeler en kwam na afloop even binnenlopen in de box met teamleider Marcel Mul. Toen ik hem bemoedigend toesprak ‘dat zijn tijd van scoren nog wel weer zou komen', kon ik niet vermoeden dat deze woorden pas de afgelopen wekenhg realiteit zouden worden. Maar niet in Galgenwaard maar bij Feyenoord! Dessers kon er toen minzaam om glimlachen, maar intussen is die lach weer een stuk breder op zijn gezicht verschenen. 

Cyriel Dessers bij de familie Echtelt. Foto: prive

In de tweede helft van FC Utrecht-Heracles kwam op  de reservebank  de opvolger van Dessers even in beeld: Adrian Dalmau. Het was geen vrolijk gezicht, de Spanjaard maakte een uiterst nurkse indruk. Hij wist toen nog niet dat hij in de slotfase mocht invallen en al helemaal niet dat zijn mislukte kopbal in de 93e minuut toch tot winnende doelpunt gepromoveerd zou worden. En zie, er verscheen toch even een bevrijdende lach op het gezicht van de ‘afgeschreven’ Dalmau. De man die door supporters steevast als miskoop wordt gekwalificeerd en ons op Vak P ook nimmer heeft kunnen bekoren. Misschien zijn de nurkse Dalmau en goedlachse Dessers in de toekomst alleen nog maar uitsluitend geschikt voor de rol van ‘supersub’.