Wielaert - Een laatste glas

Jeroen Wielaert - Na het bericht van minister Bruins was er nog een kwartier om de Utrechtse horeca nog open te beleven. Ik spoedde me naar de voor mij meest dichtbije gelegenheid: restaurant Smoesjes in Oog in Al om daar de laatste openbare Sauvignon Blancs voor de komende weken te genieten.  

Een van de vaste jongens zat met zijn vrouw aan een tafeltje bij het raam in lichte melancholie verzonken. Hij zei: 'Dit gaat nu wel heel snel. Ik vraag me af of ze niet aan het doorslaan zijn.'  

Daags ervoor had hij ook al een rare ervaring gehad in De Vingerhoed bij het Wed. De zaak zat voor de helft vol met Belgen. Zij maakten onderdeel uit van de massale toestroom van zuiderburen die in eigen land hun restaurants en staminees al eerder gesloten wisten. Voor bourgondisch genot moesten ze kiezen voor Holland. Zo trokken ze massaal naar Zeeuws-Vlaanderen, maar Utrecht was ook nog dichtbij genoeg. Allez, ze hadden daar d'n Tour de France gezien, toen wielrennen op de openbare weg nog mogelijk was.

Zo zaten we daar samen aan een laatste tafel met een probleem dat ons bond: het drieste afbreken van een vertrouwd genot, zoals de gang naar Smoesjes. Een gevoel dat we deelden met tal van mensen in stad en land. De habituelen zomaar beroofd van hun vaste gang naar de ontspanning buitenshuis, als het al niet een vertrouwde ontsnapping was.  

Voor meneer en mevrouw was het nog dragelijk, maar we vroegen ons wel af of de abrupte sluiting niet tot huiselijke spanningen ging leiden. Anderzijds overwogen we dat het ons allen opgelegde uitgaansverbod toch ook niet kon leiden tot nieuwe huiselijk hechting. Eerder al had ik in andere kring al een babyboom voorspeld voor eind december 2020, januari 2021. Hoe dan ook zou het Virus van invloed zijn op tal van relaties.  

In Smoesjes realiseerde het personeel zich hoeveel mensen al gereserveerd hadden voor deze zondagavond. Zo was het natuurlijk in heel het land. Ze moeten het ongetwijfeld ook hebben bedacht in Den Haag, maar Rutte, Bruins en de anderen voelden dat ze niet meer konden achterblijven bij hun collega's in Frankrijk en België en een algemene sluiting moesten afkondigen. Even na zessen, mijn tweede Sauvignon nog maar net op tafel, kwamen de eerste mensen al voor het bestelde diner binnen. Ze kregen het gewenste gerecht in zilverpapier mee, op borden die ze later terug mochten brengen. Een laatste glas lang heb ik zo meerdere mensen zien gaan en komen. Het restaurant zou voor een paar weken verder moeten als afhaalzaak. Tenzij ook dat verboden wordt.  

Ik zag het aan met stijgende verbazing, moest denken aan de Grote Drooglegging in Amerika, in de twintiger en dertiger jaren van de twintigste eeuw. In die tijd ontstonden de Speakeasy's, verscholen café's waar illegale alcohol werd verkocht - onderdeel van de ontwikkeling van de gangstercriminaliteit. Nu is het Corona dat de dienst uitmaakt, alcohol is niet verboden, maar ook in Utrecht zal het gezamenlijk thuisdrinken, of ander gezamenlijk plezier achter andere dan kroegdeuren toenemen, in passende trotsering van het virus. Bij het overheidsadvies tot afstand nemen willen mensen juist bij elkaar zijn, een goed glas erbij. Wat iets anders is dan kratten Corona naar binnen slaan achter gesloten gordijnen.  

Na de zitting in Smoesjes was ik benieuwd naar de toestand in mijn stamtenten van de zondagavond. Op de Biltstraat stonden rond kwart voor zeven in Café Binnen Best de krukken op de tafels en de bar. Ze speelden er niet alsof de mededeling van minister Bruins hen was ontgaan in de drukte van de zomibo. Dat was ook het vreemde: geen enkel café of restaurant had een officieel schrijven gekregen over de abrupte sluiting. Ze hadden het wel al voelen aankomen met z'n allen.  

Mij restte nog mijn vaste gang naar Nieuw China. Er zat even voor zevenen een vast oud echtpaar aan tafel dat ze even na zessen nog hadden binnen gelaten. Ik kon nog een Nasi Goreng Speciaal afhalen. Mijn vertrouwde contact achter de balie hoopte nog dat afhalen toegestaan bleef. Nog stond hij versteld van de zo snel afgekondigde sluiting. 'Wij hebben de oorlog niet meegemaakt,' zei hij, 'nu is het onze oorlog tegen het virus.'  

Ik ben erg benieuwd naar de vorderingen van het verzet, in alle beduchtheid voor de vijand.