De wijkraden zijn een erfenis van Leefbaar Utrecht (LU). In 2001 kwamen ze er mee. Alleen stelde LU voor de wijkraad te laten kiezen door de wijkbevolking. Daar is niets van terecht gekomen.

Toen de ambtelijke dienst het voorstel moest omwerken tot een verordening op de wijkraden, kwam er in de verordening te staan dat de wijkwethouder mocht uitmaken wie er in de wijkraad kwam.

De functie van de wijkraad veranderde ook. De wijkraden zouden de oren en de ogen van de wethouder zijn. Je moet dan onwillekeurig aan een Oostblokland denken.

In de praktijk maken de wijkraden zelf uit wie er in komt en wie niet. Dat leidt ertoe dat het een clubje wordt waar door bepaalde politieke partijen en de gemeente flink het stempel op wordt gedrukt.

In feite zijn de wijkraden niet alleen de oren en de ogen van het college, maar ook de mond van het college. Doordat de gemeente en politieke partijen een flinke vinger in de pap hebben, praten die wijkraden het college naar de mond. Stevige kritiek op het college wordt in de wijkraad in de kiem gesmoord.

Wat het nog beroerder maakt is dat sommige wijkraadsleden niet altijd het verschil weten te maken tussen het belang van de wijkbevolking en hun eigen individuele belang.

De wijkraad Noord-West is bijvoorbeeld voor de knip Monicabrug. Niet alleen omdat dat nog het officiële het voorstel is van het college, maar ook omdat bepaalde wijkraadsleden vlakbij de Kaatstraat wonen en liever hebben dat de drukte wordt verplaatst naar de Amsterdamsestraatweg.

Kortom, weg met die nep-democratie.

Kees van Oosten