Kees van Oosten - Volgens de theorie van de aanbodeconomie wordt de economische ontwikkeling vooral bepaald door wat fabrikanten, instellingen en de overheid aanbieden. Reagan en Thatcher waren enthousiaste aanhangers van de aanbodeconomie. En ze hadden gelijk.

Fabrikanten ontwerpen producten niet omdat ze denken dat de consument daar op zit te wachten. Belangrijk voor de fabrikant is de vraag of het aanbieden van een bepaald product de behoefte naar dat product in voldoende mate kan oproepen om omzet te garanderen en winst te maken. 

Ter verdediging van de aanbodeconomie wordt wel aangevoerd dat de consument heus geen producten koopt waar hij geen behoefte aan heeft. Maar reclamemakers weten dat dat niet waar is. Die weten dat je de behoefte van de consument eindeloos kan manipuleren. Niet voor niets worden er vele miljarden uitgegeven aan reclame. Kennelijk werkt het.

Wat vaak over het hoofd wordt gezien is dat ook van aanbodeconomie sprake is bij de overheid. Ambtenaren van stadsontwikkeling maken plannen voor nieuwe kruispunten, geasfalteerde rode fietspaden, het herstel van de singel, een nieuw muziekcentrum, plannen om sociale huurwoningen te slopen en te vervangen door koopwoningen. Maar de burger heeft daar nooit om gevraagd. 

Zoals de fabrikant zijn ontharingscrème, afslankdrankjes, espressomachientjes en nieuwe auto's aanprijst, zo prijst de gemeente de "ontwikkeling" van de stad aan. Zoals de consument met reclame wordt bewerkt, zo wordt de burger door de gemeente met "voorlichting" wijsgemaakt dat alle geldverslindende projecten die de gemeente op touw zet de stad steeds leefbaarder maakt. 

Er is één groot verschil. Als een consument echt niet wil kan hij besluiten bepaalde producten niet te kopen. Dat kan de burger niet. De gemeenteraad beslist voor hem. De gemeenteraad beslist over ons geld. De gemeenteraad beslist dat wij ons in de schulden steken. Daar hebben wij als burger niets over te vertellen. De gemeente Utrecht heeft inmiddels ruim één miljard euro schuld. 

Het is ons zelfs niet gegund om door middel van een referendum uit te spreken dat wij geen nieuw muziekcentrum willen, dat het muziekcentrum dat in de 70-er jaren werd gebouwd goed genoeg is.  Of dat wij niet een parkeervoorziening willen onder het Jaarbeursplein van 50 miljoen. En dat we geen nieuw WTC willen.  

Waarom dringt stadsontwikkeling ons voortdurend plannen op waar wij niet om gevraagd hebben, waarom ligt de gemeenteraad er niet wakker van dat de schuld van de gemeente steeds verder oploopt? Waarom is de gemeente eigenlijk veel erger dan die fabrikanten die ons met reclame verleiden producten te kopen waar wij tenminste nog 'nee' tegen kunnen zeggen?

Het antwoord op die vraag is dat de gemeente de belangen behartigt van financiële instellingen, projectontwikkelaars, asfaltondernemers, grote aannemers en adviesbureaus en zichzelf die samen rusteloos de stad afstruinen om te kijken of er nog wat te slopen, te kappen, te bouwen, aan te leggen en te verdienen valt. Dat is het enige wat voor de gemeente telt.

Steekt de gemeenteraad daar dan geen stokje voor? Nee, de gemeenteraad is er om ons wijs te maken dat wij zelf gekozen hebben voor al die plannen die wij niet willen, waar wij niet voor willen betalen en waarvoor wij ons zeker niet in de schulden zouden willen steken. Inmiddels ruim een miljard.

Reageren? Via e-mail: reacties@nieuws030.nl