Terlingen - Planning vs. realiteit

Jim Terlingen

Wat een week was het voor dit Utrechtertje. 'Het leven is wat gebeurt als je andere plannen maakt', bleek maar weer eens (vrij naar John Lennon). 

Welke plannen had ik?

Bijvoorbeeld het uitwerken van een artikel voor Nieuws030. Met kunstenaar Jos Peeters sprak ik onlangs geruime tijd over zijn laatste muurschildering in onze stad: in de Wijde Watersteeg, die uitkomt op de Twijnstraat. Peeters schilderde daar, staand tussen de geparkeerde fietsen, in opdracht van de gemeente Utrecht een historisch tafereel van de Tolsteegpoort. En daarop is heel veel moois te zien. 

Met betrekking tot de schildering zijn er twee basale verbazingen die in me om voorrang strijden. De ene is die van een leek: er waren dus twéé poorten aan deze kant van de stad! Geinig. De ene, rechts, ging de Twijnstraat in (dat is niet zo moeilijk om voor te stellen), en de andere snijdt de Bijlhouwerstraat om daar aan de westkant van de Oudegracht aan te sluiten (daarvoor is wat meer fantasie nodig).

De andere verbazing is die over de lokatie. Wat jammer dat niet voor een prominentere plek is gekozen voor deze schildering. Hoe leuk zou het geweest zijn als je hem ziet als je de stad nadert. Nu bevindt hij zich in een achteraf-steeg. Maar ik klaag niet (of toch wel?). Je struikelt in de stad over historische verwijzingen en Utrecht heeft er weer een heel erg mooie bij. Lezers, ga kijken! Hij stikt van de mooie details. 

Wat wilde ik nog meer doen?

Bijvoorbeeld een verbaasd stukje schrijven over hoe ineens het prachtige zicht op de watertoren vanaf de Tolsteegbrug verdwijnt. Dat is toch eeuwig jammer? Er komt een hotel op de Helling en dat staat er vanuit dit standpunt net voor. De gemeente ging akkoord.

En nog meer?

Ja, misschien ook nóg een keer schrijven dat de theepot nog steeds staat weg te kwijnen, uit het zicht op de parkeergarage van de Rijnkade. En hij is ook vanaf de net herstelde singel zo goed als niet te zien. Dat moet je toch echt niet willen met een kunstwerk? Wil iemand binnen de gemeenteraad hier alsjeblieft nog even een vraag over stellen?

Tot zover de plannen, maar hoe verliep mijn leven in het echt?

Hoge koorts en lage zuurstofwaarde legden me ineens plat en dreven me voor vier nachten naar het Diakonessenziekenhuis in Utrecht-Oost. Dat was even schrikken. Met ineens een totaal andere focus.

Mijn journalistieke hoofd bleef echter werken. En zo nam ik in detail waar hoe je als corona-verdachte aldaar in eerste instantie op een aparte kamer terechtkomt, waarbij verpleegkundigen eerst speciale beschermende kleding aan moeten doen voordat ze je bezoeken. Niet verrassend, maar wel bijzonder om mee te maken. 

Gelukkig bleek de coronaverdenking loos en mocht ik ‘op zaal’.  Aldaar wachtte maandagavond een echte verrassing. Met spoed moesten alle niet-coronapatiënten van de longafdeling af. De afdeling ging op ‘cohort’. Dat wil zeggen dat alleen coronapatiënten daar verder welkom zijn. Terwijl verpleegkundigen zich met strakke hoofden bogen over de schema’s, besloot ik er op sociale media iets over te melden:

Dat ‘BREAKING’ is natuurlijk een beetje hetzerig, maar ik wilde tenslotte ook aandacht voor wat ik als nieuws bracht. Die aandacht bleef niet uit. Het twitterbericht werd die avond breed gedeeld. De volgende dag, dinsdag 6 oktober, pakte RTV Utrecht het nieuws op en ik was die avond nog net op tijd uit het ziekenhuis om thuis op NPO Radio 1 live dit bericht te horen:

‘Het Diakonessenhuis in Utrecht heeft een aparte afdeling ingericht voor patiënten met covid-19’.

Als iets op Radio 1 is, is het echt nieuws. Een glimlach gleed over mijn gezicht. 

(PS. Qua mijn gezondheid: de antibiotica heeft zijn eerste werk gedaan. Ze zijn nu op zoek naar de diepere oorzaak.)

Reageren? terlingenschrijft@kpnmail.nl
Zie ook: www.jimterlingen.nl