Jim Terlingen - Er zijn dagen dat ik nogal last heb van meningen. Dan twitter ik lustig over een schandalig regime dat op een van haar consulaten een burger heeft vermoord (#khashoggi) of over een president die overduidelijk een persoonlijkheidsstoornis heeft (#trump). Onderwerpen genoeg, en ook dichter bij huis. De vliegtaks van zeven euro (waarom geen tweehonderd?) en dat er steeds minder sociale huurwoningen zijn in het centrum van Utrecht.

Ik hoop dan de wereld een beetje te kunnen beïnvloeden, maar denk toch - gezien het aantal hartjes of duimpjes – dat ik me niet al te veel illusies moet maken. 

Vandaag kreeg mijn meningen-bui op mijn vrije dag een verandering door een genoeglijk middagtukje (ja, je bent 53 jaar of niet). Helemaal mild geworden besloot ik om toch maar even mee te doen aan het stemmen voor de Top 2000.

Vorig jaar haakte ik halverwege nog af omdat een van mijn favoriete nummers (Fashion van David Bowie) niet in de voorgeselecteerde lijst stond. Ik schreef er toen deze column over. Maar wat zie ik… nu is die keuze er wel! Kijk, de wereld is misschien toch een beetje maakbaar.

Dit keer heb ik de eindstreep wel gehaald en het maximum van 35 liedjes doorgegeven. Wel onder protest, want wat in de voorgeselecteerde lijst ontbreekt, is Utrechts lijflied ‘Als ik boven op de Dom kom’ en het hele oeuvre van Mathilde Santing (Nederlands beste zangeres). En dat kan natuurlijk niet. 

Ach, het is allemaal verstrooiing in Nederland in de decembermaand.

Net zoals het Sportgala van de NOS, waarover de laatste dagen zoveel discussie is. Grote Nederlandse sporters zijn afgevallen (Verstappen, Bertens, Van Gerwen) om maar een kleine nominatielijst over te houden voor de Sporter van het Jaar. Maar waarom doet men dat?

Ik stel voor dat men in elke categorie een lijst van tien sporters presenteert waar het publiek dan uit mag gaan kiezen. Volgens mij is dat precies wat de Nederlander gaat waarderen in december.

              

Reageren? terlingenschrijft@kpnmail.nl
Zie ook: www.jimterlingen.nl