Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert. 
      

Negentig (21 oktober 2023)

Alles wordt duurder, en alles wordt minder. Maar als ik in de kroeg of op een feestje sta, wil ik daar even niet aan denken. Daarom pleit ik voor een landelijk verbod op de verkoop van bierflesjes met het etiket 0,0.

Het liefst zou ik alcoholvrij bier helemaal in de ban doen, echter wanneer je dingen verbiedt, verdwijnen ze uit het zicht van politie en justitie. Criminelen zullen handig gebruikmaken van de grote vraag naar 0.0.

Voor mij persoonlijk volstaat het uit de handel nemen van 0,0-etiketten. Dan hoef ik mij aan de bar geen anachronistische alcoholist te voelen, zo iemand die bleef hangen in de jaren negentig van de vorige eeuw.

Ik herinner mij hoezeer drinkers van alcoholvrij bier destijds belachelijk werden gemaakt. In de volksverbeelding waren het ‘ambtenaren’, ‘sukkels’, ‘geitenwollensokkendragers’.

Geld klotste tegen de plinten in de negentiger jaren, het glas was altijd minstens halfvol. 
  

Pad (23 oktober 2023)

Enigszins duizelig op de roltrap in een drukke, benauwde Primark in Hoog Catharijne, schiet me een uitspraak van mijn vroegere huisarts te binnen. “Als ik in mijn praktijk de afgelopen twintig jaar één ding geleerd heb, is dat een mens sterft zoals hij heeft geleefd”, zei hij eens.

Naar aanleiding van zijn opmerking vroeg ik me regelmatig af hoe ik zal sterven, hopend zo een beeld te krijgen van de essentie van hoe ik leef, en van wie ik dus in diepste wezen ben. Nooit lukte het een bevredigend antwoord te formuleren, tot dit moment op de Primark-roltrap.

‘Natuurlijk kom ik dolend en dromend door een of ander grootwinkelbedrijf aan mijn einde’, weet ik plotseling zeker, denkend aan de honderden keren dat ik als twintiger en begin-dertiger door de V&D – die vroeger in dit pand zat – dwaalde, fantaserend over alle dingen die nog op mijn pad zouden kunnen komen.
  

Poelier (27 oktober 2023)

Soms worstel ik met het feit dat ik zo weinig maak. Mijn vader en zijn vader hadden bijvoorbeeld een poelierszaak in Amsterdam, waar ze kippen verwerkten tot kant-en-klaar-maaltijden. Opa van moederskant sleutelde van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan machines in fabrieken.

Zelf begon ik mijn carrière bij de omroep in Hilversum. Daar ontmoette ik mensen die hun hypotheek letterlijk bij elkaar kletsten door de godganse dag te vergaderen. Omdat ik zo niet wilde worden, besloot ik te gaan schrijven, dan maakte ik in ieder geval iets dat ik met mijn ogen kon zien, of dat nu op een scherm was of op papier.

Toch stellen die teksten, vergeleken bij de honderden kippenbouten die mijn vader dagelijks onder handen nam, fysiek weinig voor. Stiekem hoop ik daarom dat Nieuws030 ooit, op mijn vijftigste ofzo, een lijvig boekwerk uitgeeft met alle stukken die ik ooit voor de website schreef.
   

Confetti (29 oktober 2023)

Er zijn mensen die nadenken over een figuurlijke nieuwe maanlanding: een op het eerste oog krankzinnig ambitieus project waar we ons met zijn allen op storten, om zo weer dynamiek te blazen in onze vastgelopen westerse samenlevingen.

We zouden zoiets eerst op kleine schaal in Utrecht kunnen proberen. Dat onze stad een stip op de horizon nodig heeft, bewijst een artikel op Duic.nl. ‘Organisator van Utrecht Pride moet in vervolg confetti nog beter opruimen’, luidt de kop.

In zes vermakelijke alinea’s leren we dat confetti een ernstige zaak is. Ondanks strenge milieu-eisen vond een Partij voor de Dieren-raadslid bijna een week (!) na de Pride nog feestelijke snippers op zijn stoep, waarover hij mondelinge vragen stelde.

De wethouder beloofde beterschap, volgend jaar zal er worden toegezien op het opruimen van de biologisch afbreekbare confetti. Ik dacht aan alle arbeidsuren die gemoeid zijn met het voorkomen van kleurrijke stippen op de grond.