Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen - een hond heeft immers vier poten -  op Nieuws030 publiceert.
  

Stromend (31-01-2024)

Nu het ene na het andere standbeeld lijkt te worden ingehaald door de tijd, zijn de geesten misschien rijp voor een Monument voor de Ongrijpbaarheid. Middels deze digitale woorden roep ik het monument in het leven. Omdat ik dit gezeten op een bankje in de centrale hal van Hoog Catharijne schrijf, bevindt het onzichtbare monument zich voorlopig hier, naast de kunstmatig stromende vijvers van een centimeter diep.  

Of er een tastbaar Monument voor de Ongrijpbaarheid in onze stad verschijnt, hangt af van het gemeentebestuur. Persoonlijk heb ik, na eenentwintig jaar in Utrecht, wel behoefte aan een plek om mijn duizenden vervlogen mooie ervaringen te herdenken. Van de eerste zoen op het dak van een studentenhuis tot dit heldere, tevreden moment op een dinsdag rond het middaguur in Hoog Catharijne, luisterend naar het geruis van kunstmatig stromend water.

Al schrijvende realiseer ik mij dat de nepvijvers eigenlijk een prima ongrijpbaarheidsmonument vormen.
  

Positief (03-02-2024)

Om de zoveel tijd besluit er een mediabedrijf een programma met alleen maar ‘goed nieuws’ uit te zenden. De meest recente zendgemachtigde die zich aan zo’n project waagde, was SBS6. Eind vorig jaar programmeerde het grootste commerciële station van John de Mol dagelijks rond etenstijd de show ‘Goed Nieuws Vandaag’.

Verbazingwekkend genoeg probeerde men zoiets tot nu toe alleen met ‘goed nieuws’, ik herinner me bijvoorbeeld geen rubriek met de naam ‘Slecht Nieuws Vandaag’. Dat gewone journaals al ‘Slecht Nieuws Vandaag’ zijn, is geen argument; er zijn immers zat kijkers die het prachtig vinden dat Poetin doorpakt in Oekraïne. 

Het floppen van ‘Goed Nieuws Vandaag’ – zoals soortgelijke eerdere initiatieven verdween het programma vanwege lage kijkcijfers al snel – toont aan dat mensen thuis liever zelf bepalen of een ontwikkeling positief of negatief is. ‘Wat wil het volk? Niet veel goeds’, citeer ik Gerard Reve, maar ook dat is weer een waardeoordeel.
   

Dagboek (05-02-2024)

Ik heb lang geprobeerd om een dagboek bij te houden, dit mislukte steeds omdat ik het dagboek na drie of vier dagen in de prullenbak gooide, om kort daarna weer met een nieuw dagboek te kunnen beginnen. Mijn terugkerende wens om een dagboek te beginnen werd dus ingegeven door het feit dat ik het prettig vind om met een dagboek te beginnen. 

Het noteren van de eerste datum bovenaan de eerste bladzijde was het fijnst aan beginnen met een dagboek. ‘18 januari 2015’, schreef ik dan met volle aandacht, waarna ik mijn pen even liet rusten om te fantaseren over wat er na deze eerste handeling, dit nieuwe begin, allemaal in mijn leven zou gebeuren dat ik kon opschrijven in mijn dagboek.

Uit het voorgaande blijkt dat ik mezelf inmiddels doorheb. Daarom stop ik mijn energie tegenwoordig in het schrijven van columns, nieuwsgierig naar wat deze activiteit me brengen zal.
   

Vraag (10-02-2024)

Omdat onze samenleving aan het vastlopen is, word ik als journalist steeds vaker benaderd met de vraag of ik een artikel wil schrijven over een of andere misstand. Meestal leert een vluchtige blik in het dossier dat er in het geheel geen sprake is van een misstand, maar dat alle betrokkenen gewoon keurig het oerwoud aan regels naleven dat we zelf creëerden.

Technisch gesproken gaat het dus uitstekend in Nederland, we zijn een hoogontwikkelde bureaucratie waar heus weleens iets fout gaat, denk aan de vermaledijde toeslagenaffaire, het is echter flauw om daar altijd over te beginnen en niet te kijken naar grote groepen tevreden burgers die een eerlijke boterham verdienen met het controleren van elkaar. 

Alleen een zuurpruim zou de maatschappij zoals we die in de loop der jaren democratisch bij elkaar vergaderden een misstand noemen. Ik wil geen zuurpruim zijn, en kijk daarom rustig toe hoe alles verder vastloopt.