Raymond Taams - ‘Ik moet iets met mijn fascinatie voor de Strakke Mens’, denk ik tijdens een wandeling over de Croeselaan. Het is een nazomerse donderdagmiddag, op bankjes tegenover de Rabobank gebruiken meerdere Strakke Mensen hun lunch. Vroeger zag je de Strakke Mens alleen op Instagram, waar hij ook wel de Gefotoshopte of Gefilterde Mens werd genoemd. 

Een televisieprogramma getiteld ‘De Strakste Mens’, waarin de persoon met het meest gestroomlijnde uiterlijk wint, is een mogelijke vorm. Kandidaten nemen plaats in een windtunnel, waarna eenmansjury Jort Kelder beoordeelt of de verschillende bestanddelen van het uiterlijk voldoende op hun plaats blijven. Presentator Winston Gerschtanowitz zorgt ervoor dat we de deelnemers zo min mogelijk leren kennen.

Er zelf een worden is een andere manier om mijn fascinatie voor de Strakke Mens uit te leven. In dat geval heb ik een kledingsponsor nodig, want de Strakke Mens draagt geen H&M. Gestoken in gesponsord Italiaans maatpak bevoel ik ’s ochtends voor de spiegel mijn gezicht. De huid zit strak over de jukbeenderen gespannen, alsof een leerlooier er gisteren de laatste klop op gaf.

Met duim en wijsvinger de scherpe kaaklijn strelend, die dankzij de baardtrimmer een beschaafd-masculiene rafelrand bezit, grijns ik breed. Dan valt mijn oog op de rechterboventand die iets naar achteren staat. Godverdomme, ik ben er dus niet met mijn trimmer van vijfentwintig euro van de Mediamarkt en het door de Amsterdamse pakkenpooier Oger gesponsorde kostuum.

Gelukkig vind ik een tandarts die gratis al mijn tanden wegslijpt en kronen op de wortels zet. Ondanks dat zoiets normaal drieduizend euro kost, investeert iedere zichzelf respecterende tv-presentator in Hilversum dit bedrag in zijn glimlach. Over zulke zaken peinzend, slenter ik over de Croeselaan. Donkerrode bakstenen van jarendertigwoningen tegenover de Rabobank baden aangenaam in zonlicht.  

Binnen afzienbare tijd worden deze huizen gesloopt en vervangen door strak ogende flats.