Paul Schoolderman - Afgelopen maandag was ik in de Kargadoor waar Youp van ’t Hek was uitgenodigd als gastspreker op initiatief van Studium Generale Hogeschool Utrecht. In het kader van Utrecht College Tour was de bekende cabaretier uitgenodigd om vragen van nieuwsgierige studenten te beantwoorden.

De twee dames die het gesprek leidden waren goed ingelezen en stelden kritische vragen en de doorgaans grofgebekte man nam rustig de tijd om ze te beantwoorden. Het was een fascinerende gebeurtenis en als cabaretier ben ik door deze man geïnspireerd geraakt en nu zat hij op een kruk met een blauw trainingsjasje met passie over zijn vak te vertellen in een goed, met vooral studenten, gevulde kelder.

Ik las over zijn komst bij toeval op de agenda van de Kargadoor in de Centrale Bibliotheek en ik werd uit mijn stoel getild en als het ware gezogen naar de man die graag aan studenten wil vertellen dat ze moeten leven en niet zoals zo veel mensen een stel saaie, burgerlijke types worden.

Ik was al een tijdje geen student meer, toen de teksten van Youp als een mokerslag bij me binnendrongen. Hij vertelde dat mensen zich veel te druk maken om onbelangrijke zaken en dat er teveel gezeikt en geklaagd wordt en dat met name het internet een medium is geworden waarop iedereen, vaak anoniem, zijn gal kan spuwen.

Hij realiseerde tegelijkertijd, dat zijn eigen mening totaal onbelangrijk is en dat er weinig zal veranderen, maar Youp van ’t Hek heeft mijn leven wel degelijk doen veranderen en zo dicht in de buurt van mijn theaterheld zijn was een onverwacht begin van de week.

Een paar dagen later zat ik in de bibliotheek waar militair Marco Kroon kwam vertellen over een boek dat hij heeft geschreven. Hij vertelde dat, in tegenstelling tot collega’s die soms getraumatiseerd uit oorlogsgebieden komen, er genoeg voorbeelden zijn van militairen die terug uit de strijd komen en juist sterker in het leven zijn komen te staan.

Wat mij fascineerde is hoe hij sprak over de samenwerking met zijn mannen en dat hij vond dat zij de credits verdienden, terwijl hij de eer heeft mogen opstrijken. Ook vertelt hij over de tijd waarin hij vals werd beschuldigd van drugsbezit en dat de media hierin een zeer discutabele rol hebben gespeeld. Wat laat zien dat sommige mensen in hun drang om te scoren liever uitgaan van halve aannames dan van hele waarheden.

En mijn lerarenhart maakte een sprongetje toen ik in de krant las dat er na de zomer een Democratische School wordt geopend in Utrecht. Ik weet dat er een hoop weerstand is tegen vernieuwend onderwijs, maar het is toch raar dat we in een democratisch land leven, maar het onderwijs nog vaak eenrichtingsverkeer is. De school geeft aan geschikt te zijn voor alle kinderen, maar niet voor alle ouders.

Ouders willen graag controle hebben over de kinderen, maar juist de kinderen verantwoordelijkheid geven en zelf het leven laten ontdekken is toch wat je als ouder alleen maar kan wensen. Ik hoop dat deze school echt van de grond komt en dat de initiatiefnemers tegen alle kritische noten in en zonder overheidsgeld er een levensvatbare school komt te staan.

Youp van ’t Hek zei dat je lef moet tonen om iets voor elkaar te krijgen en ik zie om mij heen dat Utrecht veel inspirerende mensen heeft die deze boodschap in de praktijk brengen. Zonder gezeik.

--

Paul Schoolderman is cabaretier en organiseert comedyavonden in Stadskasteel Oudaen aan de Oudegracht onder de titel: Hakken in het Zand. Kijk op www.hakkeninhetzand.com voor de agenda.