Nachtfotograaf - Dat er veel verdwenen is past bij één van de kanten van Utrecht, de kant die groeit. Door die groei verdwijnen dingen waarvan we dachten dat ze voor de eeuwigheid zouden zijn.   

Gelukkig is er een andere kant, onze trots op de eeuwenoude geschiedenis van Utrecht. Dus de Dom is er nog steeds, veel grachtenpanden en honderden andere pareltjes. Veel zal ik al wel eens voor de lens gehad hebben.   

De Dom blijft een van m’n favorieten om te fotograferen. De kunst is dan om niet in de herhaling te vallen. Vorig jaar wilde ik tijdens de lock-down van de situatie gebruik maken door de Dom te fotograferen vanaf, of vanuit een Utrechts hotel.   

Het Apollo Hotel heeft geen ramen met uitzicht op de Dom, maar vanaf het dak is de toren goed te zien. Op het dak staan ook de grote betonnen letters “hotel café restaurant Smits”. Iets wat ik altijd al van dichtbij had willen zien.

    Een doorkijkje naar de Dom vanaf het dak.

Er is maar een klein plekje op het dak vanwaar ik de Dom kan fotograferen zonder dat de felle lamp van kasteel Oudaen in m’n camera schijnt. Ik maak met al m’n camera’s een foto, en het standpunt levert me weer een nieuwe kijk op de toren op. Daarna stort ik me op de manshoge letters.   

Normaal zal het stil zijn, zo hoog boven de rumoerige stad. Nu is het andersom. De stad is stil, en hierboven sta ik tussen de uitlaten van de luchtverversing van vijf verdiepingen. Het geluid van de ventilatoren verdrijft de nachtelijke stilte van de lock-down. Uit een van de uitlaten ruik ik rook. Een van de weinige gasten zoekt verlichting in een sigaret.   

De grote betonnen ’S’ van hotel Smits, van onder gefotografeerd. 

Het zijn indrukwekkende letters. Misschien wel het mooiste stuk beton van de stad. Ik loop nog een beetje verbaasd onder de letters door over het dak, en weet niet waar ik moet beginnen. Het uitzicht alleen is al adembenemend, dus ik loop langs de rand en kijk welk uitzicht ik vast ga leggen. Ik zoek een plek waar ik de stad kan fotograferen met de letters op de voorgrond.   

Gelukkig is er een ladder naar een van de dakgebouwtjes, en kan ik een nog iets hoger standpunt innemen. Zo sta ik op gelijke hoogte met de letters, en kan ik een stuk van de stad zien door de letters.   

Voorzichtig probeer ik het juiste standpunt te vinden, zonder te dicht bij de rand van het dak te komen. Niet dat ik hoogtevrees heb, maar het kan geen kwaad om voorzichtig te zijn.  

Het dak  biedt niet alleen uitzicht op de eeuwenoude binnenstad, maar ook op onze recente aanwinsten. 

Ik ben er al lang geleden mee gestopt om alles op alles te zetten om net die ene foto te maken. Tenminste als ik daarvoor iets gevaarlijks moet doen. Met zulk mooi beton moet het mogelijk zijn om een mooie nachtfoto te maken zonder m’n leven te riskeren.   

Het is ook te veel gevraagd om de sensatie van de nacht op het dak van Apollo in zo’n mooie stad, vast te leggen in een foto. De uitdaging is om daar zo dicht mogelijk bij te komen. Na twee nachten op het dak moet het gelukt zijn.