Armand Leenaers - Utrecht viert dat het 900 jaar geleden stadsrechten kreeg. Ter gelegenheid daarvan is onder andere de website Gekomen om te blijven online gegaan. Er zijn portretten te vinden van 900 Utrechters en een tijdreis van 900 jaar. Het deed mij terugdenken aan de gastvrije manier waarop ons land in het recente verleden omging met migranten en het vraagstuk van de dubbele nationaliteit. Het lijkt een eeuwigheid geleden gelet op het huidige, vooral restrictieve beleid.

Hoe anders was dat in de jaren negentig voor buitenlanders die zich in Nederland vestigden. Daaronder mijn vrouw. Zij kreeg in de zomer van 1995 het ongevraagde aanbod tot naturalisatie. Ze had toen ruim drie jaar een verblijfsvergunning. Afstand doen van haar Peruaanse nationaliteit was niet nodig. In het begeleidend schrijven stond dat het beleid op dit punt was versoepeld.

De procedure was eenvoudig: een schriftelijk verzoek indienen, een gesprek met een welwillende ambtenaar op het Utrechtse stadhuis en betaling van 500 gulden voor de naturalisatiekosten. Drie maanden later was haar Nederlanderschap bij Koninklijk Besluit een feit. Het Peruaanse paspoort ligt sindsdien ergens weggestopt in een la en heeft vooral nog emotionele waarde. Waar je woont, is immers je thuis.

Omgekeerd is het Nederlanders in het buitenland tot op de dag van vandaag verboden om de nationaliteit van hun nieuwe land aan te nemen op straffe van intrekking van de Nederlandse nationaliteit. Dit voert terug op de Rijkswet op het Nederlanderschap uit de 19de eeuw. Op grond hiervan verliezen wij automatisch de Nederlandse nationaliteit als we een tweede nationaliteit aannemen: met onmiddellijke ingang, zonder waarschuwing en zonder recht op beroep. Dat terwijl de plaatselijke nationaliteit vaak nodig is bij vestiging, werkvergunningen en regelingen met partners van werknemers. Sommige banen zijn zelfs niet te krijgen zonder de lokale nationaliteit.

Bij mij roept dat de vraag op: waarom maken wij het nieuwkomers en vertrekkers zo moeilijk? Waarom gaan we er niet vanuit dat mensen iets van hun leven maken op de plek waar ze naartoe willen om te wonen en te werken? Door daar krampachtig over te doen, maken we het onszelf lastig. Kijk maar naar de tekorten op de arbeidsmarkt. Migratie is van alle tijden en zal nooit verdwijnen. De 900 portretten van Utrechters afkomstig uit de hele wereld, spreken voor zich.