De Nachtfotograaf - De eerste keer dat ik tijdens de avondklok op pad ga, heb ik m’n papieren van de rijksoverheid netjes ingevuld. Ik wil naar het Janskerkhof en gebruik maken van de stilte, zodat er niet steeds fietsers (met licht) , auto’s, brommers, of bussen door beeld rijden. Die lichtstrepen heb ik al te vaak in m’n foto’s gezien.

Ik tref een goed verlicht verlaten plein aan. De sfeerverlichting van de kerst hangt er nog steeds en de urinoirs staan als in een zilver licht. Die trekken m’n aandacht en ik maak verschillende opnames. In m’n achterhoofd herinneringen aan foto’s van meer dan een eeuw oud, waar donkere ijzeren urinoirs op een plein staan. 

Het Centraal Museum heeft een schilderij van zo’n urinoir, Nocturne van Pyke Koch. Het is een schilderij met midden in beeld het openbaar urinoir, als een klein tempeltje in een grote stad. Koch laat goed zien hoe mooi straatmeubilair kan zijn. Hij heeft het al bewezen door zijn lantaarns die de binnenstad van Utrecht sieren. Graag zou ik ook her en der in de binnenstad zo’n ijzeren tempel voor de volle blaas willen zien. 

Janskerkhof. Foto: Frans de Jonge

Er hangt een vreemde stilte op het plein, die alleen zo nu en dan verbroken wordt door een stadsbus. Aandachtig zoek ik m’n standpunt rond het urinoir. Opeens wordt ik afgeleid door een muziekje van Ennio Morricone. Ik hoor de laatste tonen van het getingel van het horloge met speeldoosje uit ‘For a Few Dollars More’ van Sergio Leone. Ik kijk om me heen of er niet een raam open staat, waarachter een filmliefhebber van het meesterwerk geniet. 

Het geluid is een onderdeel van het licht-project Lumen: er hangen lampen en speakers in enkele bomen achter de Janskerk. Ik heb de te felle lichten al eens gezien, maar dat is al weer een tijd geleden. Het geluid kon ik me niet direct herinneren. Dan wijkt de melodie opeens af en blijkt het toch geen Ennio Morricone te zijn. 

Om het urinoir aan de andere kant te fotograferen loop ik om de kerk. Terwijl ik met m’n statief loop, trek ik de aandacht van enkele motoragenten die van het Domplein komen. 
Ik ben wel opgelucht als ze me aanspreken. Hopelijk krijg ik nu duidelijkheid. Aandachtig bekijken ze m’n papieren. Alles klopt, alleen willen ze graag weten of ik ook als fotograaf ingeschreven sta, want niet iedere zzp’er kan zo maar ’s nachts foto’s maken tijdens de avondklok. Het klinkt heel logisch en ik neem me voor om de papieren van de KvK eens op te zoeken. 

Opgelucht fiets ik verder op zoek naar de stilte van de avondklok.