Ook Utrecht ontsnapt niet aan de ramp van het coronavirus. Hoe beleven de Utrechters dat? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek.

Hans van Echtelt - Normaal gesproken is april voor ons een extra feestelijke maand. Mijn twee zoons vieren dan namelijk hun verjaardag en dat vierden we tot nu toe spontaan. Zeker dit keer zou dat het geval zijn omdat de oudste vijftig jaar werd en dat zou een goede reden geweest zijn voor extra uitbundigheid. Hoe anders was het dit keer. De jongste zoon in Groningen werd op afstand via de skype toegezongen en mocht ter plekke het wijnpakket openen wij hem tijdig hadden toegestuurd.

Mijn oudste zoon woont een stuk dichterbij, namelijk in Houten. Hij kon daarom met zijn vrouw en vier kinderen, op een steenworp afstand, naar ons toe komen. Gelukkig hebben we een mooie tuin waar de tafel met een hapje en een drankje voor hen stond uitgestald. Gescheiden door een hordeur werden de taartjes genuttigd die ze hadden meegebracht. En het ‘lang zal hij leven’  moest dit keer vanuit de kamer door mij ‘afstandelijk’ op de piano begeleid worden.

Over de piano gesproken, door het verplichte huisarrest ben ik een maand geleden mijn oude muzieklessen weer gaan zoeken. De etudes onder de titel ‘Piano-methode voor volwassen beginners’ van ene Willard A. Palmer, in de Nederlandse editie uitgegeven door Broekmans & Van Poppel helpen me om een deel van de dag door te komen. En zelfs het ‘Fur Elise’ van Beethoven, dat ik vrijwel verleerd was, begint weer muzikale vormen te krijgen.

Maar ik heb meer initiatieven genomen om binnenskamer bezig te blijven. Zo heb ik mijn pick-up van zolder gehaald en in de schuur een doos met overjarige langspeelplaten opgezocht. Ook de LP’s van mijn partner hadden we gelukkig nog niet weggegeven voor de kringloopwinkel zoals ooit de bedoeling was. En zo horen we de idolen uit onze jeugd, weliswaar met was geruis, weer volop terug. Bovendien heb ik me opgegeven voor Stepbridge zodat ik van huis uit toch dat geliefde kaartspel kan blijven spelen. Want buitenshuis bridgen is er voorlopig ook niet bij. 

Het corona-virus heeft mijn familieleden overigens niet allemaal gespaard want een goede bekende heeft als lid van een zangkoor in maart de besmetting opgelopen en vertoeft in volledige afzondering in zijn eigen huis. Conditioneel heeft zich een slijtageslag bij hem voltrokken, zodat iedere stap hem grote moeite kost terwijl ook de ademhaling is aangetast. Zijn herstel vordert uiterst moeizaam, en het fysiek contact met de kinderen en kleinkinderen is dan ook uitgesloten. Alles dient op afstand te gebeuren.

Dichter bij huis maak ik via mijn vriendin dagelijks mee hoe heftig het corona-virus in het dagelijks leven ingrijpt. Ze werkt in de thuiszorg en gaat uitsluitend optimaal beschermd met mondkapje en handschoenen naar de cliënten toe die haar verzorging nodig hebben. Ze neemt daarna nog eens extra voorzichtigheid in acht bij terugkeer van haar werk in ons huis om mij als 77-jarige partner te vrijwaren voor iedere vorm van risico. Dus meteen van kleren wisselen en onder de douche voordat de koffie ingeschonken kan worden. Via haar werk word ik nog eens extra met mijn neus op de dramatische feiten van dit gebeuren gedrukt.

Na anderhalve maand begint het binnenblijven toch wel sporen na te laten. Geen voetbalwedstrijden, geen wekelijks potje tennis en geen klaverjassen in ons dorpscentrum. De maand april zou een extra tintje hebben gekregen in de vorm van de bekerfinale die we met familieleden zouden gaan bekijken. Die gaat dus vrijwel zeker niet meer gespeeld worden, zodat ik het moet doen met de herinnering aan die sprankelende halve bekerfinale tussen FC Utrecht en Ajax die ik begin maart met zoon en kleinzoon op Vak P mocht meebeleven. En die ik voortaan maar als de echte eindstrijd in mijn herinnering zal houden, in afwachting van de verdere KNVB-ontwikkelingen. Belangrijker is het dat de situatie rond het virus toch drastisch gaat verbeteren zodat voor iedereen deze angstige tijden tot het verleden gaan behoren.

Hans van Echtelt aan de piano. Privefoto.