Hoe beleven de Utrechters de ramp van het coronavirus? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek.

Door Armand Sağ - Als er één ding waar we met zijn allen nu last van hebben, is het zeker wel het gebrek aan genegenheid. Je grootouders niet kunnen knuffelen of juist je kinderen beperkingen moeten stellen. Hoe andersom is het voor mij? Ik zou niks liever willen dan mijn dochtertje van 4 jaar oud te knuffelen, maar corona zorgt voor roet in het eten.

Ongeveer 4 jaar geleden ben ik gescheiden van mijn ex, mijn dochtertje was toen net enkele weken oud en na tientallen rechtszaken kreeg ik eindelijk het recht om mijn dochtertje te zien. In 2017 zag ik haar 62 dagen achtereenvolgens niet vanwege een internationale kinderontvoering, en in 2018/2019 moest ik haar 311 dagen lang missen omdat ik me moest verweren tegen vele valse verwijten van mijn ex.

Halverwege 2019 was het dan zo ver, ik was vrijgesproken van alles en ik mocht mijn dochtertje 4 dagen in de week bij me hebben. Het werd zelfs zo groot nieuws dat ik benaderd werd om mee te spelen in een documentaire over hoe weinig rechten vaders eigenlijk hebben in Nederland (‘Verstoten Vaders’ van BNNVARA die 23 maart 2020 werd uitgezonden[1]).

Met de laatste uitspraak van de rechter, welke bekrachtigd werd in hoger beroep, dacht ik eigenlijk dat ik klaar was en vrijuit kon genieten van mijn dochtertje om de verloren tijd weer in te halen. Gelukkig was de band, verbazingwekkend genoeg, nog intact te noemen. Het was alsof we nooit uit elkaar gerukt waren en ik vergat meteen de vele dagen dat ik mezelf huilend in slaap bracht, ’s nachts wenend wakker schrok, en hele nachten zat te piekeren over of ik mijn lieve dochtertje ooit nog kon zien.

Het leek een perfecte einde te zijn aan ruim vier jaar procederen in een helse periode waarbij ik door het slijk ben gehaald en voor alles ben uitgemaakt: van incestueuze pedofiel tot kinderontvoerder tot een narcist die zijn handjes niet kon thuishouden.

Deze psychische en mentale mishandeling kwam, gelukkig, tot een eind waarbij terecht gesteld werd dat ik onschuldig was. Het maakt me sterker als vader omdat ik weet dat ik inderdaad alles over heb voor mijn dochtertje; zelfs deze geestelijke schoffering.

Juist daarom maakt het me nu zo verdrietig dat ik haar sinds 11 februari 2020 weer niet bij me heb. Ook al heb ik op papier een omgangsregeling en hoor ik haar wel te zien, de corona-crisis gooit roet in eten.

Ik mis het kordaat optreden van de politie, terwijl mijn rechtszaken om de omgang doorgang te laten vinden, worden uitgesteld tot (eind) mei 2020 vanwege corona. Dit zal betekenen dat ik mijn dochtertje ook dit jaar ruim 90 dagen zal gaan moeten missen. Voor een klein meisje van 4 jaar oud, dat hunkert naar contact met haar vader, is dit ontzettend lang maar schept het ook een beeld van een vader die (naar het zo lijkt) willekeurig er wel en dan weer niet is.

Zij weet niet hoe hard ik nu werk om haar weer te kunnen zien, maar door corona kan ik juridisch gezien niks.

Nu voor het derde jaar op rij ik haar geruime tijd moet missen, treedt helaas ook het proces van vaderverstoting (of oudervervreemding) op waarbij het kind geen band meer voelt met de uitwonende ouder en uiteindelijk het contact verbreekt met die ouder (in 95% van de gevallen de vader). Wat ik beslist niet wil voor mijn meisje, is dat ze zonder papa opgroeit omdat ik wil dat ze later stevig in haar schoenen staat met twee (weliswaar gescheiden maar toch respectvol naar elkaar toe zijnde) ouders die haar steunen met alles.

[1] https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2020/maart/verstoten-vaders.html