Dik Binnendijk - “Ik weet dat jij niets van Facebook moet hebben, maar ik zag net dit bericht op m’n iPad.” “Klopt Corrie, maar ik gebruik wel WhatsApp en dat is helaas ook van Facebook,” zeg ik. Het was vrijdag. Een half uur daarvoor sprak ik Corrie nog over het lawaai van de sloopactiviteiten in het hoekpand bij ons in de straat. “Nou, lees dit even...”

Het was een Facebookbericht van Paul Babbeliowsky, fotojournalist en een oud-collega-docent van me van de School voor Journalistiek (SvJ, Hogeschool Utrecht). “Vannacht is Ruud Hoff vredig en kalm van ons heengegaan. Ruud was naast een goede vriend, buurman en collega een uitstekend verhalenverteller. Als Midden-Oosten kenner, historicus en politicoloog was hij niet alleen een erudiet docent journalistiek maar vooral een warm en betrokken mens”

“Nee toch,” zeg ik tegen Corrie, “dat is de derde dode deze week die ik ken. Eerst Mien, toen Caroline en nu Ruud!” Corrie kende Ruud of Paul niet, maar het bericht trok haar aandacht omdat het was doorgeplaatst door een voor haar wel bekende journalist.

Daarna zie ik op mijn Mac in de verzamel-twitterberichten een boodschap van mijn oud-collega-radiodocent Bart Alberink natuurlijk ook over het overlijden van Ruud. “Aan zijn colleges was niet te tippen. Bovendien een onwijs leuke en aardige man. Was iedereen in het onderwijs maar een beetje Ruud Hoff.” ’s Avonds laat stuurt mijn buurvrouw Garjan via WhatsApp een twitterbericht door van Remko van Broekhoven “Zelden heb ik - eerst als student en later als collega - een betere docent en een fijner mens meegemaakt...” Dat Garjan ook Remko kende wist ik niet.

Als radiodocent heb ik nooit met Ruud samengewerkt. Wel heb ik hem regelmatig op de radio gehoord als commentator bij een actuele kwestie in het Midden-Oosten. Zijn commentaren waren altijd helder en duidelijk. Ik ben nooit bij een college van hem geweest, maar hij kon op een bevlogen en betrokken manier vertellen. In berichten van oud-studenten wordt hij daar ook om geroemd. Zelfs maandagochtend om negen uur ‘s morgens zat de collegezaal bij hem vol. Dat lukt maar weinig docenten. In de rouwadvertentie in de Volkskrant stond dat mooi verwoord. “Hij maakte het kleine verhaal groot en het grote verhaal klein. En bracht zo de verre wereld dichterbij.” Een oud-student noemt hem zelfs: “de favoriete docent van iedereen.”

Ik ken Ruud vooral vanuit de wandelgangen in school, van de studiedagen en de schooluitjes. Hij was een vriendelijke, humoristische, bescheiden en bijna verlegen man. Hij liep altijd zeer rustig door de gangen in de school. Mijn vroegere televisie-collega Caroline Duijndam noemde het zo: een beetje schuifelen eigenlijk. En ja, dat beeld herken ik onmiddellijk. Ik vond nog een paar foto’s waar Ruud opstaat, gemaakt tijdens een docentenuitje op Fort bij Vechten (Bunnik) in juli 2012. Deze waren gemaakt door oud-collegadocent en fotograaf Gert-Jan Peddemors. Ik heb gevraagd of ik ze mocht gebruiken. Ja, dat mocht, maar hij mailde me nog een paar betere foto’s. 

Ruud en ik zijn allebei in 2014 met pensioen gegaan. Ik heb hem daarna nog tweemaal gezien. In 2016 was dat bij de reünie 50 jaar SvJ. En de laatste keer sprak ik hem tijdens een uitje van ‘Oud Goud’ (de Vereniging voor oud-medewerkers van de Hogeschool Utrecht): de ‘HU-bejaardenclub’. Ruud was zeventig, bijna een jaar jonger dan ik. Gewoon veel te jong om heen te gaan.