Paul Bersee - Uterech heb in 2028 een woontoren van 140 meter hoog en dat is bijna 30 meter hoger dan de Domtoren.

Het wordt het eerste gebouw in Utrecht dat hoger is dan de Domtoren. Het gaat er dan toch eindelijk van komen…

En in die toren ga ík wonen.

En ik huur daarin een plek om te werken, maakt niet uit wat voor werk. Ik verzin wel wat.

Op het moment dat ik dit stukje schrijf, moet de supertoren nog worden gebouwd, samen met twee andere woontorens van 60 meter en 80 meter hoog. In Leidsche Rijn.

Het hele project heeft de naam MARK meegekregen en bestaat uit duizend woningen waarvan een kwart sociale huur, een kwart middenhuur en verder nog speciale zorgwoningen en huur- en koopwoningen in de vrije sector. Ook zijn er drie laagbouwblokken gepland, een groen plein, horeca, een kleine supermarkt en een fietsenstalling met 3500 parkeerplekken.

Als kers op de taart komt op het dak van de hoogste toren een uitkijkpunt dat voor iedereen vrij toegankelijk is, met ongetwijfeld een prachtig zicht op de files van de A2. Dat is het eerste wat ik wil zien: files op de A2 en het vreugdevolle besef dat ik geen deel uitmaak van die blikken slang.

Ik ben benieuwd wat ik allemaal nog meer te zien zal krijgen vanuit mijn gerieflijke relaxfauteuil in het appartement op de allerhoogste verdieping. Ik verwacht bij helder weer op zijn minst wat van de Noordzee te kunnen spotten. Een appartement met uitzicht op zee en strand is voor mij het mooiste wat er is.

Maar uitzicht op de Domtoren, vanuit mijn toekomstige slaapkamer, is ook heel prettig. En wat te denken van een vorstelijk uitzicht op de Loosdrechtse Plassen vanuit het wc raam.

Ik kan niet wachten op 2028.

2028 klinkt in 2024, het jaar waarin het boek met dit stukje wordt uitgebracht, nog ver weg. Toch denk ik dat het verstandig is om bijtijds te starten met de voorbereidingen van mijn verhuizing. In ga me direct inschrijven voor een plekje in MARK, ik moet een gerieflijke relaxfauteuil uitzoeken, een professionele verrekijker aanschaffen en een glazenwasser contracteren.

Ik ga hebbedingetjes maken, souvenirs voor de bewoners en de bezoekers van de Utrechtse torens. Kaarsen in de vorm van de torens, onderzetters, fietsbellen, magneten, dienbladen, T-shirts, petjes, placemats, paraplus, dekbedden en hoofdkussens met afbeeldingen van de torens...

Ik draaf door, maar het voelt zo goed.

Spaarpotten, lange vingers, vogelhuisjes, waterflessen, allemaal in de vorm van de woontorens. Ruggenkrabbers. Puzzels. Snijplanken.

Sneeuwbollen met de torens.

Alles verkrijgbaar in de souvenirafdeling van de supermarkt aan het groene plein. 

Ik krijg het nog kneiterdruk.

Bovendien, misschien wel het meest noodzakelijke, moet ik in behandeling voor mijn acrofobie. Hoogtevrees.

Het zal niet zo’n vaart lopen, maar ik moet niet te lichtzinnig denken over een appartement bovenin de hoogste toren van MARK. Het is toch een domper als ik daar verkrampt en misselijk van de spanning op mijn relaxfauteuil lig, met hartkloppingen en een benauwd gevoel. Dat lijkt me niks.

Daarom ga ik allereerst mevrouw Lenteleven, mijn fluistertherapeute, polsen wat we daar aan kunnen doen.

Ongetwijfeld heel veel…