Henk Westbroek - Op het moment dat ik deze zin schrijf is het buiten 38 graden en waait er geen zuchtje wind. Ik schrijf binnen waar het 10 graden minder heet is en een prettig briesje voor verdere verkoeling zorgt. Dankzij het gedraai van een mega ventilator. Op stroom haast ik me te zeggen. Stroom die door mijn eigen zonnepanelen is opgewekt dus ik belast het klimaat niet door dit gebruik van verkoelende kunstwind. Ik benadruk dit allemaal zo uitdrukkelijk om te voorkomen dat ik twee tot drie giftige bewust ongefrankeerde brieven krijg die uit naam van het onmondige milieu geschreven zijn.

Het valt me op dat ondanks de verzengende hitte de mensen op straat in het bezit zijn van een zonnig humeur. Er wordt wel wat gemopperd maar meestal wordt er aan toegevoegd dat het prima weer voor zonnepanelen is en het bier nu verfrissender smaakt dan wanneer je een zomer hebt waarin je rekening moet houden met onderkoeling.

De mensen in mijn omgeving zijn ook begaan met het lot van dorstige dieren waar ze schalen water voor neerzetten. Platte schalen om er voor te zorgen dat vogels en egeltjes geen acrobatische kunststukken hoeven uit te halen om te kunnen drinken.

Nu ik op dit schrijfmoment beland ben wordt de Tour de France stilgelegd omdat de weg in het dal bij het skioord  Val - d’Isère als gevolg van hagelstormen, sneeuwtornados’s  en aardverschuivingen gedeeltelijk niet meer bestaat. Televisiecommentator Maarten Ducrot vindt stopzetten van de etappe om deze reden erg flauw, want tourrenners zijn keihard en acrobaten op de fiets. Wat iemand op het internet deed verzuchten dat hij na zijn actieve carrière als fietser blijkbaar niet gestopt is met het gebruik van stimulerende middelen met een geestverruimend effect.

Ducrot was een goede wielrenner die na zijn loopbaan prima boerde als commentator bij wielerwedstrijden. Op dit schrijfmoment roept schuimbekkend Nederland uit naam van de fietsveiligheid voor beroepsrenners om zijn ontslag. Dat ontslag komt niet want op sociale media vragen duizenden mensen elke dag om ontslag van andere mensen waar ze het mee oneens zijn of die een keer iets stoms debiteren. Als je daar 1 keer aan toegeeft kun je daarna wel aan de gang blijven. Dus die ontslageisers zijn roepende in de twitterwoestijn.

Het omgekeerde komt wel voor. Iemand krijgt heel soms een baan omdat het publiek dat wil. Het mooiste voorbeeld is schaatser Piet Kleine. Toen hij in 1976 een Olympische medaille won en een journalist hem vroeg wat er voor hem nog te dromen viel, verklapte Piet dat het zijn toekomstdroom was om als postbode te werken. Dit werd breed uitgemeten in het journaal toen daar nog 5 miljoen mensen naar keken. Duizenden gefrankeerde brieven waarin schaatsliefhebbers eisten dat Piet postbode moest worden hielpen ook. Piet wèrd postbode.

Tegenwoordig wordt de post bezorgd door gedwongen ZZP ers die geen aanspraak kunnen maken op ziektegeld, pensioen of een fatsoenlijk inkomen. In de tijd van Piet Kleine was postbode een eerzaam beroep met eersteklas arbeidsvoorwaarden en als kers op de taart; een uniform. En het was doodgewoon om postbode iets  te drinken te geven als het snikheet was. Zoals we dat nu voor vogels en egeltjes doen.