Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert. 
      

Bezwering (9 oktober 2023)

Het is maandagochtend, en de honderdtallen stadsgenoten die zich over fietspaden naar hun werk spoeden ogen dermate verbeten, dat er een vage bestaans-angst in mij opwelt. Met bedenksels probeer ik deze te bezweren. ‘Raymond, je overleeft al twee decennia zelfstandig in Utrecht, waarom zou dit niet nog eens twintig of dertig jaar lukken?’, houd ik mezelf voor.

De rest van de maandagochtend zit ik mentaal in het defensief; steeds meer geruststellende gedachten produceert mijn brein, alleen maar door wat ik tijdens een korte wandeling naar de supermarkt op gezichten las. Om de defensieve gedachten offensief in te zetten, besluit ik er een korte column over te schrijven. Dan leidt dit gepieker tenminste tot een eindproduct.

Hierbij is de column een feit, voor een vanuit het defensief opgebouwde maandagochtend-column vind ik hem helemaal niet slecht. Morgen kan ik hopelijk  weer de aanval kiezen, hoewel de mensen op dinsdag nauwelijks vrolijker kijken.

   

Openbaar (14 oktober 2023)

‘Is er in Utrecht te weinig ruimte, of zijn er te weinig mensen die ruimte durven innemen?’, vroeg ik me af. Aanleiding was berichtgeving rondom gekraakte huizen aan de Croeselaan. Nadat ze er waren ingetrokken, zeiden de krakers te willen vertrekken wanneer de gemeente de panden aan statushouders toewees. 

Sympathiek, maar waarom mag je anno 2023 niks voor jezelf opeisen?

Het antwoord op die vraag verschuilt zich in het feit dat mijn favoriete bezigheid –  op een bankje aan de gracht dromerig voor me uit staren – tegenwoordig onmogelijk lijkt. Voorbijgangers accepteren niet dat je zonder zichtbaar doel een plek bezet in de openbare ruimte. “Alles goed met u?”, komen ze passief agressief informeren. Als u denkt dat ik dit verzin, probeer het zelf, het is steevast raak. 

Om de ruimte te vergroten, moeten we in actie komen, of eigenlijk niet. Laat iedere Utrechter regelmatig in het openbaar in de verte turen. 
     

Herkauwen (16 oktober 2023)

Toen ik onlangs iets vervelends meemaakte dat korte tijd later officieel geëvalueerd werd, merkte ik hoe simpel mijn geest werkt. In psychologisch opzicht ben ik een koe die slechts positieve ervaringen eindeloos herkauwt.

Bovengenoemd incident, dat gelukkig geen blijvende schade veroorzaakte, speelde ik de dagen erna bijna onafgebroken in mijn hoofd af om het te verwerken, en om te controleren of ik juist gehandeld had.

Nadat dit proces was afgesloten, ging ik door met mijn leven. Twee weken later informeerde een officiële instantie naar mijn rol, ze wilden zeker weten dat iedereen zijn taak aankon.

“Gek, ik heb er geen moment meer aan gedacht”, peinsde ik terwijl ik opnieuw evalueerde. Omdat ik tot precies dezelfde conclusies kwam, leek het alsof mijn brein geen seconde langer dan nodig aan de negatieve ervaring had besteed.

Hoe anders was het na mijn eerste zoen. Die herkauwde ik mentaal totdat ik eindelijk voldoende zelfvertrouwen uitstraalde. 
    

Substantie (18 oktober 2023)

Bij wijze van experiment schrijf ik een column terwijl mijn hoofd volkomen leeg is. Ik heb nog geen idee wat er na de vorige zin moet volgen. De tweede zin dertig keer herhalen is een optie om het geheel substantie te geven. Dit lijkt een flauwe grap, maar het sluit aan bij iets waar ik naar streef. Je zou het kunnen omschrijven als ‘boven de informatiestroom van alledag komen te staan’.

Deze informatiestroom begint ‘s ochtends. Aan de andere kant van de slaapkamermuur vloekt de buurman, u denkt aan de frustraties van de buurman, veroorzaakt door de economische crisis en het ‘woke-klimaat’. Als oudere, witte dagvoorzitter van congressen moet hij de schaarser wordende opdrachten delen met steeds meer minderheden.

Zo kruipt de tijdgeest direct na het wakker worden in uw hoofd. Wat zou u graag een krant lezen waarin columnisten wezenloos voor zich uit tikken, zonder vrees en zonder doel.